Spoel geen paard door de wc

‘Wat moet ik met een paard!’ riep Wout. ‘Ik had gevraagd om Playmobil!’
‘Ach,’ zei vader, ‘Sint wordt oud,’ en moeder zei: ‘Zeg maar gerust seniel.’
‘Wat moet ik met een paard! Er stond toch op het lijstje: 1) Playmobil en 2) een zwaard. Ben ik soms een meisje?’
‘Ach jongen,’ zei zijn vader toen, ‘de Sint heeft zich verlezen. Maar kom, een echt paard in je schoen, daar mag je blij mee wezen.’
‘Ik wil geen paard! Ik wil hem niet!’ riep Wout nog harder dan daarnet.
Dat deed zijn ouders veel verdriet: ze stuurden hem naar bed.
‘Ik spoel dat paard door de wc,’ lag Wout in bed te mokken, en hij sloop stiekem naar benee, stilletjes op zijn sokken. En hij deed zoals beloofd. Het was wel even proppen, maar Wout kon ook zijn eigen hoofd heel goed in sokken stoppen.
Eind goed al goed, denk je? Helaas, hoe Wout het ook mocht hopen. Want na een tijdje kwamen er uit de pot twee veulentjes gekropen.

Ik vinnem best leuk, al zeg ik het zelf. Dat de Sint zich verlezen heeft bijvoorbeeld, dat een paard door de wc past en dat er dan in die pot kennelijk voortgeplant wordt. Het is er ook een geworden met relatief weinig doorhalingen, zijsporen, dwaalwegen en enge bospaadjes.
Hier dacht ik voor het eerst aan een afsluitende moraal, twee regeltjes, à la Fontaine:

Dus: spoel geen paard door de wc,
want voor je ’t weet heb je er twee.

Knoop het in je oren, rakkers van me! Maar één moraal is geen moraal. Dan moesten ze er allemaal een hebben. En dat bleek toch een beetje te flauw en volwassen ironisch te zijn. Als er één moraal over de dijk is, heb je zo een hele wand vol tegeltjeswijsheden. Bwèh. Dus deze heb ik toen ook maar geschrapt. Mis je er iets aan?