Het kind in de kantlijn drinkt koffie met melk terwijl
Een mausoleum van taal rijstkorrels onder de huid duwt
In vastentijd hoesten wij suiker op naast de tafel
De hond vergeet de resten onder de nagels weg te eten

Wij willen het versluierde spijkerhuis neerhalen
Spreken onszelf toe, houd je duim op de barst
Onder lichte druk zal hij oplossen maar probeer
Een bronzen beeld niet te onthoofden

De elektrische lading omzeilt het sponzenhoofd niet
Slaven wassen de symmetrie van hun handen
Enkel het hoofd steekt nog uit het zand
Er kruipen geen spinnen meer uit hun oren
Alleen maar als ze heel hard niezen

Zo is het voorspeld
Uitgeroeid op basis van lettergrepen
Zonnevlammen blijken vooral achter hun ogen
De opwaartse armen escaleren
Waar zij vrouwen en kinderen bezitten

Hun halzen als bomen kappen
Ontkalken wij hun botten met azijn

Elise Vos
(foto door Kris Lauwereys)