Je mag best huilen hoor, werd mij verzekerd
door de man achter het stuur die mijn vader bleek;
in de achteruitkijkspiegel werden de koffiekannen
van het baarhuis vredig schoongespoeld.

Even daarvoor had ik voor het eerst in mijn leven
een dood lichaam gekust, het bleek om mijn opa te gaan.

De ondernemer in rokkostuum bood zitplekken aan
in ruil voor bedompt snikken; troost werd mondjesmaat
geschonken vanuit wit porselein met barstjes in het glazuur.

En daar stond ik, onbewogen
achttien jaar jong volwassen.

Mijn gezicht had ik niet verzonnen
toen opa zich ontdeed van de rigor mortis
en flegmatiek begon te dansen op klassieke muziek
die plots uit boxen gonsde: ‘wir setzen uns mit tränen nieder’.
De eclectische flashback die volgde leek op mijn jongste droom:

ik mocht vroeger geen jongen zijn maar
had mijn borsten al geschonken aan de instanties
roze strikjes verruilde ik voor groene baretten
lange nagels voor een antitankraket
en ik keek uit naar later, hoe mijn uitgeputte ledematen
klaar zouden zijn voor vergenoegd sluimeren, zachte rust.

Ik liep naar voren richting opa
hij bleek weer een dood lichaam te zijn;
de kus voelde als het afscheid van wit porselein
met barstjes in het glazuur.

In de auto op de terugweg hield ik mijn gezicht
in plooi om maar niet in lachen uit te barsten.