Vroeger sloeg ik
helemaal nergens op.
Ik kon zweven en rode hagelstenen laten
verschijnen tegen een achtergrond van
het grote zwarte niets in mijn dromen
maar daarmee was alles wel gezegd.
Ik had zoveel om tegen te rammen
kleerkast deuren, modeltreintjes
spaanplaat, bureaublad knoesten
en die witte van daar achter
uit de straat. Zijn opvoeding
maakte iets los
in mij overheerste
de kalmte sereen
als het standvastig ritme van
ochtend in middag in avond in nacht van
tik tak tik tak tik tak tik.

Pas later
knapte er iets.
De eerste vrouwenborst
die mijn hand beroerde was tijdens
een judowedstrijd. Ippon
einde partij, beurse rug
verrekte armspier en rooie oortjes.
In gedachten wilde ik een andere sport
maar thuis vertelde ik over de wedstrijd
alsof ik had gezweefd en rode hagelstenen
had laten verschijnen. Ik zette voor het eerst
mijn ijzeren masker op en verdween
in het grote zwarte niets met Tony
mijn meest vertrouwde geraamte
meedogenloos tot op het bot
rechtschapen indien nodig
uitvinder, filosoof en bouwer
bij Stark Industries.

Soms laat ik mensen toe
pleisters te plakken over mijn wonden
soms klopjes te krijgen op een schouder
soms wil ik schouders, wil ik gewoon
ik wil het niet maar verlang het soms
heel even kort, rechterwang
soms. Soms linkerwang.
Toch maar niet dus.