Een seriemoordenaar met een kettingzaag toont me de oceaan
En zegt: ‘Ik heb het kibbelen van eksters nooit kunnen verdragen. Jij?’
‘Ik heb nooit het geluid kunnen verdragen van een knikker
Die een berg af rolt, almaar sneller en stiller en je zal hem onherroepelijk verliezen
Het geluid net voor het verlies en mijn vader die nieste
Op Driekoningen en zich schaamde omdat zijn tong de boon vond
En de pedofiele tuinman giechelde wreed en schaamteloos
En toen gooide hij de papieren kroon in de tronie
Van mijn vader, verder erger ik me zelden
Aan lawaai en stemmen en rumoer en cyclonen en muziek
Hier: neem een suikerwafel van me aan, je mag gerust wat dikker worden
Maar niet zo dik als de godsdienstwaanzinnige Bertrand
Maar die heb jij natuurlijk nooit gekend
Want jij bent minzaam en redelijk en je had nooit een opname in het gekkenhuis van Knokke nodig.’

De seriemoordenaar met de kettingzaag verandert in de mystieke chrysantenkweker
En de oceaan wordt een heerlijk ruisend allesbehalve sinister maïsveld
De suikerwafel wordt dankbaar aangenomen
Het gesprek gaat verder, ik heb de touwtjes in handen
Ik zeg tegen de mystieke chrysantenkweker: ‘Correctie: ik erger me toch…
Ik erger me constant, ja ik weet het nu wel zeker: ik erger me constant!
Vooral aan het zelfgenoegzame klokken en klikken van de oude kruisboogschutter
Een kolonialistische haan en een snoeverige beul.’
‘Bedoel je: een kolonialistische beul en een snoeverige haan?’ vraagt
De mystieke chrysantenkweker gespeeld dociel en meegaand
Ik vermoord hem zonder enige aarzeling met mijn kettingzaag.

Bekentenis: ik ben de seriemoordenaar met de kettingzaag
Ik heb voornamelijk mensen vermoord die op mijn zenuwen werkten:
Racisten, kiwisorteerders, norse lamaverzorgers en verzamelaars van Victoriaanse poppen
Ik heb ook een touwslager vermoord
Waarvan ik achteraf dacht: maar wacht eens even, ik vond hem sympathiek
En geestig en integer, en we hielden allebei van Metallica
Zonder voorbehoud, zonder snobistische kritiek op hun commerciële liedjes
En op die domme fase waarin ze een magere monkelende goeroe inschakelden
Om de groepsdynamiek opnieuw gezond te maken, het lukte natuurlijk niet
Volgens mij is het allemaal de schuld van Lars Ulrich, de drummer
Een raar ventje, geniepig en gefrustreerd, eeuwig misnoegd, kort en sullig.

De zon gaat onder, het blijft een spektakel
Dat ik zo vaak mogelijk tracht bij te wonen
Jammer dat ik geen vrienden heb
Wat kan toch de reden zijn?
Mijn abominabele kop?
Mijn venijnige sneren en bitsige verwijten? Mijn rotkarakter?
Mijn onvermogen om luchtige praatjes te voeren over tandpijn, paarden,
Sprotten, Praagreizen en sletterige bobijnsters?
Het is waarschijnlijk een combinatie van al die factoren
Dat neemt niet weg dat de zonsondergang alweer magnifiek is
En volledig gratis.

Nu ga ik naar de beschimmelde huurwoning van de voormalige vrachtwagenchauffeur
Hij heeft borstkanker
Hij had liever een stoerdere kankersoort gekregen van God
Pancreaskanker bijvoorbeeld, of maagkanker eventueel
Maar borstkanker is te gênant voor woorden, vrouwen hebben borsten en tepelhoven
En vrouwen zijn nog steeds corrupt en onwaardig: junkies, hoeren, slaapwandelaars,
Heksen, valstrikken, bijenkorven, premiejagers,
Afatische truffelraapsters en schizofrene bordeelhoudsters
Die hun naam niet kunnen spellen en niet geïnteresseerd zijn in piramidebeleggingen.

Het enige wat een vrouw echt goed kan is: spuwen in een stoffen zakdoek
En het gezicht van haar ravottende zoon schoonschrobben
Maar dan moet ze wel eerst moeder willen worden
Ik snuit mijn neus en gniffel, ik ben geïnteresseerd in piramidebeleggingen
En ik kan meestal mijn naam spellen, maar ik heb helaas geen ravottende zoon.

Ik zeg tegen de voormalige vrachtwagenchauffeur:
‘Het is Driekoningen, je bent een waardeloze vader
En je mag drie keer niezen.’
De voormalige vrachtwagenchauffeur niest drie keer
En bloedt dan traag dood.