De oude kruisboogschutter kijkt vijandig naar een reliekarm van Sint Antonius
Een Spaanse toerist draagt zijn rugzak zoals een kangoeroe zijn buidel
De rits van de rugzak is kapot en ik zie de inhoud: twee rode appels, een blauwe teddybeer,
Een mondharmonica en een biografie van Adolf Eichmann
Ik wil dezelfde rugzak met dezelfde kapotte rits en dezelfde rotte inhoud
Maar ik wil geen Spaanse toerist zijn
We verlaten de kerk en drinken thee op een terras met uitzicht op de kerk
De oude kruisboogschutter zegt: ‘Mijn dochter is morgen jarig,
Ik heb een tochthond en een basketbalring voor haar gekocht, nu hul ik me in stilzwijgen.’

Sinds mijn vorige opname in het gekkenhuis voel ik me sterk verwant
Met de heilige Antonius van Padua
Niemand nam mijn gloedvolle miserie ernstig
Noch de dokters noch de patiënten
Dus heb ik me op een ochtend tot de sierkarpers in de vijver
Van de kleine binnentuin gericht, en zij luisterden tenminste
Een dag later werd ik uit het gekkenhuis ontslagen
Het was te vroeg, ik huilde toen ik mijn huisje betrad
En ik probeerde mezelf te vergiftigen met schoensmeer, maar het lukte niet.

De oude kruisboogschutter is het beu om zich in stilzwijgen te hullen
En dus spreekt hij opnieuw over zijn dochter: ‘Toen mijn dochter dertien was
Begon ze te bloeden tijdens een playbackshow op een camping in Bretagne,
Gelukkig stond ze niet op het podium, ze zat aan een tafeltje met een morbide onderwaterlasser
Op wiens epileptische dalmatiër ze verzot was, de onderwaterlasser at drop
Mijn dochter stond op en rende naar de tent waar ik net een boek
Over luipaarden aan het doorbladeren was, ik stelde mijn dochter gerust
En zei dat ze zich voorlopig met een koffiefilterzakje moest behelpen
De volgende dag kochten we tampons en ik was zo fier als een pauw.’

We verlaten het terras en fietsen naar het huis van mijn moeder
De oude kruisboogschutter verft de deur van mijn jongste zus en ik zit in de keuken
Tegenover de nieuwe geliefde van mijn moeder: een nerveuze roodharige parapluverkoper
Ik hoor mijn moeder in de woonkamer driftig kerststalfiguren afstoffen en dan in papier wikkelen
Mijn moeder is altijd al driftig geweest, vroeger sloeg ze mij
Maar nu is ze te zwak, ze heeft psoriasis aan haar handen
En sinds kort ook op haar schedel, het biedt me geen leedvermaak
De ezel valt op de grond en mijn moeder verwondt zich aan de scherven
Dan is de oude kruisboogschutter klaar met verven en fietsen we naar het Astridpark.

Ik wijs naar de zieke moerascipres en zeg: ‘Daar heb ik eens een touwslager met benzine
En een tondeldoos overtuigd om de benzine en de tondeldoos neer te zetten
En zichzelf niet in brand te steken, want het leven is de moeite waard
Ik heb het toen beter geformuleerd, ik heb een opsomming gemaakt
Van alle zaken die het leven de moeite waard maken.’
‘Hoe ging die opsomming?’ wil de oude kruisboogschutter weten
Maar ik krijg de hik en kan tijdelijk niet meer spreken.

In mijn hoofd som ik de zaken op die het leven de moeite waard maken:
Kwallen, eekhoorns, aarsopeningen, mijn moeder, Man Ray, chocolade paashazen,
Litouwse voddenrapers als ze joviaal zijn, openluchtzwembaden, hommels,
Bernadette, de meeste gepensioneerde stierenvechters, de geur van fretten en zwanen,
God, winkeldiefstallen, inzichten in naargeestige struisvogelkwekerijen,
Tweede Kerstdag, het woord ‘nierbekken’, schrammen, koetsen, versprekingen, zaadlozingen,
Hulpkreten in het Frans, werkelijk alle koorddanseressen, profetische glasblazers en zuurstof.

Dan stopt het hikken
Maar ik heb geen zin om de zaken op te sommen
Die het leven de moeite waard maken
De oude kruisboogschutter heeft mijn opsomming toch niet nodig
Hij leeft zo ontzettend graag, hij heeft nog maar één keer zichzelf
In brand willen steken: toen zijn dochter voor het eerst menstrueerde.