Gepubliceerd op: vrijdag 29 april 2022

Ulises Carrión en poëzie: de kaartenbak

 

Wij zijn wat dichters doen.We leven nu, denken we. Nu is na de verzadigde is-men de tijd van verkleinwoordjes, van op zitkussentjes dichten, tussen amsterdammertjes parkeren.
Wij zijn bijna wat dichters doen.Wat nauwelijks vergeten dichters doen is niet zo moeilijk na te doen.
Nu is ook in de jaren zeventig terug. Ook toen was poëzie een gevangene van toen: (a) een onstabiele ervaring van betekenis, dat voortdurend wordt geconstrueerd en gereconstrueerd – (b) een onstabiele ervaring van de dichter om tot in de warme luwte van de hivemind te geraken.

My Name is Ulises. What’s yours?
Ulises Carrión (1941/San Andres Tuxtla -1989/Amsterdam), een geboren buitenstaander, uitvinder van een werkelijkheid in de schaduw van dichters die wat kost willen winnen / een zeebrommer met duo-sit.
Van succesvol romancier in Mexico, werd hij in Amsterdam dichter van kunst om onzichtbaar te worden en niet. Hij werkte zich naar zijn niche op een systematische manier; zonder halverwege te stoppen, zonder paspoort voor de korf. Een bundel werd een opeenvolging van ruimtes en momenten. Een ontmoetingsplaats, een zoekplek, een plek waar hij verrast werd door wat naast hem stond of lag. Of door wat hij onverwacht zocht, een verlengstuk van de herinnering (Borges).

In 1979 verscheen zijn boek In Alphabetical Order (48 pagina’s). Niet meer en ook niet minder dan een kaartenbak met namen en adressen, met op elke pagina een andere configuratie van verticaal staande kaartjes. Ik noem het totaal één gedicht. Hieronder een foto van een pagina daaruit, en daarna mijn vertaling van de handgeschreven begeleidende Engelse tekst:

In Alphabetical Order

 

In Alphabetical Order - 2

 

Mensen die ik ontmoette
Kunstenaars
Non kunstenaars
Mijn beste vrienden, mensen van wie ik houd
Mensen die ik bewonder
De laatste tijd is er iets veranderd in onze relatie
Ik verafschuw of veracht sommige mensen
Bij sommigen voel ik me niet op mijn gemak, of vertrouw ze niet
Mensen die ik ontmoette, maar niet zou herkennen
Ik zou graag enkele mensen willen ontmoeten
Zij maakten indruk op mij toen ik ze voor de eerste keer ontmoette
Zij hebben een betere betrekking dan ze verdienen
Er zijn onplezierige momenten tussen ons geweest
Tal van grijze, gezichtloze mensen
Een paar hebben minstens een nacht bij mij thuis doorgebracht, of ik bij hen
lijdende, kwetsbare mensen
Sommigen verdienen een betere baan dan die ze hebben
Mensen zo ambitieus, zo opdringerig
Ze het zullen maken, daar ben ik van overtuigd
Ik kan hun moedertaal spreken
Sommige mensen hebben een slechte smaak of helemaal geen smaak
Sexy mensen
Zij zouden het leuk vinden om een exemplaar van dit boek te hebben

Over de auteur

Harry van Doveren

- publiceerde essays en vertalingen in diverse tijdschriften. Zijn eigen poëzie verscheen bij verschillende uitgeverijen. Na crU (Wereldgemiddelde en vondel) verscheen bij gaia chapbooks het drieluik machine poëzei, voetbal in de longen, en vector privacy max/min (2024).