Het thema van de poëzieweek is dit jaar natuur. Wij laten daarom enkele bloemen en planten aan het woord over hoe zij gedichten uit de Nederlandse literatuur lezen.
Vandaag een waterlelie over een versregel uit Lamento van Remco Campert.

dat wuivend oeverriet altijd maar

“Dat ‘altijd maar’ is goed getroffen. Altijd maar wat, denk je dan, hè. En dat is inderdaad zo bij oeverriet. Het is een beetje onduidelijk wat die stengels doen. Ze verschuilen zich achter elkaar, weet je. En af en toe denk je ook: deden ze maar wat. Want ze staan daar maar een beetje te staan, hè. Dat wuiven is inderdaad zo’n beetje alles wat ze doen, ‘altijd maar’. Nou ja, niet altijd. En ze wuiven ook niet naar ons, hoor. Nee, ze wuiven omhoog, of over ons heen naar de overkant. Maar het is altijd behoorlijk expressieloos. Ja, je vraagt je af waarom ze het eigenlijk doen. Het is een soort collectieve trance, zeg maar.

Hoe ik ze zou karakteriseren? Nou, ze zijn behoorlijk ondoorgrondelijk. Erg op zichzelf en als groep heel hecht en gesloten. Ik heb wel eens geprobeerd om contact met een paar te maken, maar het lukte niet om tot ze door te dringen. Het is net alsof ze in een fantasiewereld leven. En dan bedoel ik allemaal in dezelfde fantasiewereld, want ze voelen elkaar haarfijn aan. Maar als buitenstaander krijg je geen hoogte van ze. Je blijft altijd buitengesloten. Een hechte groep? Zeker, ook letterlijk, kijk maar eens hoe dicht ze op elkaar gepropt staan.

Ja, ik kijk vaak naar ze. Je moet iets, hè. En het is niet alsof ik veel keuze heb. Klinkt dat verbitterd? Ach, je leert ermee leven. Maar eerlijk gezegd staan ze ontzettend in de weg. Ze blokkeren het uitzicht. Het is eentonig en de kleuren stemmen me somber. Overal waar ik kijk zie ik ‘dat wuivend oeverriet altijd maar’. Treurig, inderdaad, maar de dichter zal toch ook geen vrolijke toon hebben willen aanslaan met deze regel?”