Het was avond Het gezicht van vader wit
Hij zat op de rand van de bruine bank
Zijn linkervleugel raakte de rand van de zachte
bruine stoffige hoekbank Zijn rechtervleugel
de rechterkant ervan Zijn hoofd hing omlaag
Zo zat hij op de rand van de bank
met zijn dunne ooievaarsbenen

Moeder belde mensen in de buurt
Er was niemand die thuis was

De buurman was er wel
Hij hield de ene kant van vader vast
Ik hield hem vast aan zijn andere kant
Stap voor stap liepen we
Bij sommige stappen
stopten we
Ik hield zijn onrustige vleugels tegen
Ik wilde niet dat hij zomaar ineens wegvloog

Eenmaal in de auto reden we weg
Vader zei niet veel
Hij kreunde af en toe
Ik was stil en keek naar buiten

Er was het zachte geruis van de autowielen over het asfalt

In het ziekenhuis vertelde de dokter dat er stenen waren
in de nieren van vader
Ik wist dat bergen van steen waren en de weg naar school
Onze achtertuin
Ik wist dat op veel plekken op aarde stenen waren
Er waren veel huizen gemaakt van steen
Mensen woonden er om zich warm te houden
Ik wist niet dat zijn lichaam stenen maakte

Zou hij stiekem stenen eten
Ik vroeg het niet aan de dokter
En ik vroeg het niet aan vader
Ik wilde niet dat zij dachten dat ik niet wist dat een vaderlichaam
stenen kon maken

Hava Güveli
foto door Cihad Caner

Hava Güveli (Deventer, 1980) schrijft proza poëzie. Zij won in 2006 de El Hizjra Literatuurprijs. Haar poëzie is beeldend en melodieus. Haar Turks-Nederlandse achtergrond schemert door de inhoud. In 2019 studeerde ze af aan de Academie voor Schrijfdocenten, Dactylus in Amersfoort. Les geven aan volwassenen en kinderen vindt ze leuk. Eind 2020 verscheen van haar de bundel Alles wat ik vergeet is mooi meegenomen, uitgebracht door Uitgeverij Van Groningen. Momenteel werkt ze aan haar volgende bundel met als titel Zachte vuisten.