‘Ik heb een onberispelijk bloedpaspoort,’ hoor ik een man beweren
In de bus, hij heeft een droge bedrieglijk stoïsche nek als een reptiel
De bus is zijn tempel en nu drinkt hij karnemelk
En maakt hij een Wit-Russische bobijnster wijs dat hij ooit een beul is geweest
Het was een job als een ander, en alleszins beter betaald dan rodeoclown
Ik verlaat de bus en loop naar de zee, niemand leert zwemmen in de zee.

Daar verdronk ik bijna, in die verraderlijke geul waar vroeger de krabben
En de scheermessen samentroepten, vijftig meter verwijderd van de bunker
Die het hoofdkantoor was van de Tarantulaclub, ik was even de leider
Maar ik was een heuse tiran; ik gebruikte een verhoog
En een pupiter, en de jongste kinderen gingen klagen bij hun volwassen broers
Ze namen me te grazen op het parkeerterrein van de honingfabriek
Ik weet nog dat er een paarse octopus op mijn T-shirt stond, ik ben het T-shirt blijven dragen.

Plots staat de ex-rodeoclown naast me, hij zegt: ‘Mijn eerste slachtoffer was een rotzak
Met acné. Hij had zijn bejaarde ouders en gehandicapte zus vermoord met een biljartkeu
Omdat zijn vader hem geen geld voor een duikcursus wilde geven.
Mijn tweede, derde, vierde, en vijfendertigste slachtoffers hielden hun onschuld staande
En ik ben er vrij zeker van dat ze ook echt onschuldig waren. Ik haal mijn schouders op.’
Maar de ex-rodeoclown haalt zijn schouders niet op, hij neemt een papieren zakdoek
Uit zijn jaszak en veegt denkbeeldige broodkruimels van zijn sleutelbeenderen.

Hij is mager als een overwerkte anesthesist, als een deerniswekkende kerststalfiguur
Voor de grap gestolen door studenten, algauw gedumpt in het portaal van een viswinkel
Melchior wellicht, hij krijgt nog een duw en verpulvert
Ik herinner me de visboer die als twee druppels water op Clint Eastwood leek
Zijn dochter kreeg ALS en de gelijkenis werd minder sterk
De dag na de begrafenis gooide hij een roggevlerk in het gezicht van de vrouw van de burgemeester
Voorheen was ze nooit in zijn winkel verschenen.

Ik zeg tegen de ex-rodeoclown: ‘Ik wil je wel beminnen in een bunker,
Maar verwacht geen atletische prestaties.’
De ex-rodeoclown grinnikt en neemt mijn hand, we betreden de bunker
Plechtig als kinderen die een beladen stilte tussen twee televisieadvocaten nabootsen
We trekken onze kleren uit en zijn verbaasd, de gelijkenissen!
De genitaliën kunnen niet meer verschillend zijn, maar onze moedervlekken zijn griezelig gelijkaardig
Drukken we onze lijven tegen elkaar dan smelten de moedervlekken samen.

Dit heb ik nog nooit meegemaakt
Maar de penetratie schept meteen weer de broodnodige afstand
Die nodig is om in deze wispelturige badstad te kunnen overleven
De ex-rodeoclown spuit net op tijd op de krans van kroonkurken rond mijn hoofd
Hij zegt: ‘Ik probeerde de Wit-Russische bobijnster te verleiden in de bus,
Je hebt me wel gezien en gehoord, maar het ergerde me dat ze zo luchtig deed
Over de executies die ik heb uitgevoerd. Enkel mijn moeder mag daar luchtig over doen.’
De ex-rodeoclown verlaat de bunker en ik blijf nog een tijdje liggen
Naakt, met een korst en enkele schrammen
Morgen ben ik jarig, ik zal geen klap uitvoeren
Ik blijf liggen tot het donker wordt, tot ik me opnieuw schaam
Dat ik de tiran was van de Tarantulaclub en me in de val liet lokken
Door de zoons van de bulderende meubelmagnaat.