Op de eettafel staat een mosterdpot.
De jus druipt als een handelsroute over de rookworst.

Het doet mij denken aan bergen die profeten uit hun randen drukten.

Je moet je voorstellen dat ik speelde in mijn kleine slaapkamer
met een hoofd bomvol woorden die ik lukraak combineerde
om zo een glimlach uit de regenwolken te vissen.

Tuurlijk glimt de hanglamp als een duivelsklauw boven de tafel.

Ik zeg een gebed maar ik denk:
als ik knapper was mocht ik je bruinrode tepels proeven.

Ik pak de vork zoals Karel de Grote Europa vastpakte.
Zoals Nietzsche het paard omhelsde omhels ik een versregel.

Ik snij een weg door dit eten.
Een kust ruist door de kamer.
Ik val je aan met een blik.