‘Wie is Ranko Trommelslager?’ zeiden soms kinderen, de volwassenen wantrouwend en minder bang uitgevallen dan hun leeftijdgenoten.
‘Een slechte jongen die nooit naar de mis ging’.
‘Waarom ging hij niet naar de mis?’
‘Hij geloofde niet in de Heer Jesus en zijn moeder had hem de naam Ranonkel gegeven’.
‘Was hij daarom slecht?’
‘Heel slecht, hoor maar. Dat hoor je toch en je kunt het toch zien? Hij is de blinde baarlijke duivel’.
‘Hoe kan hij de duivel zijn als hij Ranko Trommelslager is?’ zeiden de kinderen.
Het onweer verebde, trok over. De wind luwde. Het werd stil. Alleen de regen sijpelde nog verder in pijpen en goten en zinkputten. De moeders bleven het antwoord schuldig of maakten zich er met een jantje van leiden af. Ze wilden naar bed en keken geeuwend en ongeduldig naar de vaders, die, hun blote voeten op tafel, in de krant keken, daarin iets lazen wat ze eerder op de avond niet waren tegengekomen, en die uit een kom, zonder te kijken, met hun vingers schijfjes komkommer zaten te eten.
De kinderen wisten dat de belangstelling der moeders nu zelfs met veel vertoon van gewiekstheid niet meer te wekken zou zijn.
Tegen elkaar, voor het hernieuwde slapengaan, ritselende vruchten geworden alweer in de oksels van een duister bos, zeiden ze:
‘Zou hij blind zijn?’
‘Blind? Hoe kom je erbij! Hij is helderziend!’
‘En hij slaapt niet?’
‘Dat doen jongens als Ranko Trommelslager nooit’.
‘Hoe weet jij dat?’
‘Dat merk je toch aan Ranko Trommelslager!’
Op dansende grote bladerboten van gedachten dreven ze de slaap in.

Amsterdam 18.II. 1968 – Avereest 17.V. 1969

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.