‘Herinner je je nog dat je voor het eerst trommelde?’
‘Ja. De oude man kwam de straat binnen. Hij bloedde. Het was avond. Ze zeiden dat hij dronken was. Toen ze weg waren trommelde ik. Hij zat alleen onder zijn boom. Trommel maar wat, zei hij, onder de grond trommelt het ook’.
‘Zei hij dat? Hoe zag hij eruit?’
‘Hij was oud. In zijn huis groeide een boom, door het dak heen. Dat vond ik grappig. Het was trouwens een wonder, net als bij de profeet Jonas. Hij gaf de boom water. De straat groeide helemaal dicht. Ze konden de boom niet meer omhakken. Ik trommelde, om de boom te helpen groeien’.
‘Ging je wel eens naar de kerk?’
‘We mochten nergens komen. Ik had niet eens een naam zeiden ze’.
‘Waar ga je heen als je niet met mij meegaat?’
‘Oh, nergens. Overal. Rondkijken in de wereld. Misschien kom ik terug’.
In het snel vallende donker, dat vol insekten zat en geurde naar vochtige aarde en gras, ratelde een kar nader. Tillemsoger stond op en plaatste zich midden op de weg. De kar stopte.
‘Wat wil je?’ riep de voerman bars, met een ondertoon van vrees in zijn stem.
‘Goed volk’ zei Tillemsoger, ‘meerijden’.
De voerman mompelde wat, in zijn hand hield hij een korte hooivork.
‘Zigeuners zijn ook mensen, klim maar achterop’ zei hij.
Dat deden ze. Het zat goed in de aardappelschillen waarmee de wagen volgeladen was.
‘Ik heb me verlaat’ zei de voerman, ‘het is feest in de stad. Een grote rotzooi, net als altijd’.
Verachtelijk schraapte hij zijn keel en smakte met de lippen om het paard tot lopen aan te zetten. In het donker sloegen de hoeven van het dier de vonken uit de stenen.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.