Tillemsoger, een schim in de vallende schemering, keek naar wat hij langs de berm van de nu stille weg gevonden had. Hij zat erbij op zijn knieën, al een hele tijd. Er naderde niets uit de stad, waarboven een zacht onweerslicht zich bij tijd en wijle ontlaadde. Hij schudde langzaam het hoofd, als een heel oud maar nog lang niet wijs en toch wijs genoeg man. Zo voelde hij zich ook. Er was hem een heleboel licht opgegaan.
De kleine trommelslager lag vredig met de handen onder het hoofd gevouwen omhoog te kijken naar de eerste speldscherpe blauwe sterren. Hij droeg een bebloemd hansop dat een sportshirt was. Tillemsogers mandarijntjes waren op.
‘Je kunt proberen de sterren te tellen’ zei Tillemsoger, ‘maar het is beter het te laten. Je wordt er zenuwziek van. Dan kom je bij mij op spreekuur’.
‘Waar woon je?’ vroeg de kleine trommelslager.
Tillemsoger noemde een naam van een stad.
‘Ik ben daar nooit geweest’ zei de kleine trommelslager.
‘Ik zal je er mee naar toe nemen. Ik laat hem je zien. Je kunt bij mij wonen’.
‘Kun je er trommelen? Houden de mensen daarvan?’
‘Soms misschien, niet te vaak’.
‘Hoe zijn de mensen er verder?’
‘Als overal’.
‘En de kinderen?’
‘Ook’.
‘Zou ik er naar een school moeten gaan?’
‘Als je daar zin in hebt. Maar het hoeft niet. Niemand kent je naam daar’.
‘Ik heb een nieuwe trommel nodig. Ik moet nog veel ritmen leren’.
‘We kopen alle trommels die je maar wilt’.
‘Ik wil er maar één’.
‘Als je niet naar school wilt kunnen we een baas voor je zoeken’.
‘Ik wil geen baas. Ik wil niet werken. Werken is slavernij’.
‘Wat wil je dan?’
‘Alles. Me wreken’.
‘Je wreken? Hoe?’
‘Dat weet ik nog niet. Ik moet nadenken’.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.