Een groepje amerikaanse zakenlieden, op doorreis in de stad gestrand en meelopend in de processie die de stadsrand reeds bereikt had en koers zette naar een groene bebloemde heuvel of vuilnisbelt, kon zijn ogen en oren niet geloven. Vergeefs hadden ze hun folders geraadpleegd, die geen speciale godsdienstige 1 mei-aktiviteiten meldden voor de stad. Het publiek, waarvan ze de taal niet verstonden, had hen evenmin kunnen inlichten. Ze vermoedden dat het hier ging om een uit overoude tijden stammend en springlevend gebleven dramatisering van het passiegebeuren, waarvoor ze – ofschoon niet katoliek – als amerikanen uiteraard eerbied en belangstelling hadden. Alleen de datum waarop het spel werd uitgevoerd was een beetje vreemd, maar, wie weet, misschien ging het om een soort generale repetitie. Zich verbazend over de hartstochtelijkheid, de natuurgetrouwheid van het, blijkbaar naar de aard der bevolking, half komisch half dramatisch opgevatte gebeuren, liepen ze mee in de stoet, waarin zij als enigen zich niet onkenbaar gemaakt hadden maar normale, wat al te zeer verzadigde, iets te ronde en te kinderlijk gebleven gezichten droegen, die ze slechts min of meer verstopten achter zonnebrillen en fototoestellen, welke de merkwaardigste personages en voorvallen in kleur vastlegden op hun filmpjes.
Ze hadden vooral belangstelling voor het naakte roodbesmeurde ongelijksoortige drietal dat met onnavolgbaar natuurgetrouw waggelende bewegingen de kruisboom voortzeulde over het sterk stijgende smalle en ongeplaveide pad dat naar de heuvelbult leidde. Zoveel als door de drukte en de zwiepende, beslist niet ingehouden geselslagen mogelijk was omzwermden ze de kruisdragers, maakten, vlug neerknielend, close-ups van de ongelooflijke blauwdoorstrengde buik van de vrouw, die de middelste positie innam en eruitzag of ze op het punt stond te bevallen.
Hoe ze het voor elkaar gekregen hadden was een raadsel maar de buik was volmaakt echt, even echt als het bevuilde gezicht van de vrouw en haar spierwitte tot op haar billen hangende haar, waar allerlei uit de menigte tevoorschijn schietende handen met kracht aan trokken. Met zoveel kracht, om precies te zijn, dat de vrouw de tranen uit de grote gesperde blauwe ogen sprongen en haar mond in een door het lawaai onhoorbaar schreeuwen zich openspalkte. In een ongelooflijk knappe kreatie akteerde ze bijna te bezwijken onder het gewicht van het boomlange en -dikke kruis, waaraan ze, evenals haar medespelers, met touwen was vastgesjord. Hun kamera’s beschermend tegen stoten en schokken, telkens als even een gat viel in de menigte hun kans waarnemend, richtend en afdrukkend, bleven de toeristen het drietal omzwermen.
‘One moment please!’ riepen ze.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.