Nadat mijn moeder zich de deur uitdweilt,
de rug gekromd, de sjaal strak om de nek gebonden,
zijn wij gescheiden door gras en witte bomen.

Ik ga tekeer als een wolvin, dorst spreekt uit mijn schreeuwen.
Angst heeft armen en slaat om zich heen.

Tussen de spleten van een zwart gordijn
kijk ik langs welke kant het licht nog schijnt
en raap mijn tranen op.

Traag is dit uur, in elke kamer haar afwezigheid.
Misschien komt moeder terug nog voor de sneeuw smelt.

___

Astrid Arns (Gent, 1960) is onderwijzeres en dichteres. In 2018 verscheen haar debuutbundel Mijn naam op de deur.