Midden in het tuintje stond een plant die groter was dan de andere. Hij had de varenbladen waardoor hij omgeven was geweest zacht opzijgebogen en zo zich ruimte geschapen. Het was een vreemd groeisel. Het leek op een met de benen in de grond gegroeid mensje, een mannetje met scheef geelgroen kopje en slappe afhangende armpjes, waarvan de handen kleine scherpe speerpuntvormige ranken waren. Het plantemannetje had zelfs ogen, scherpe diepe kuiltjes in zijn bolrond kopje, twee te grote kromme oren en een mondspleet die iets als vrolijke minachting uitdrukte. Niettemin leek het mannetje, een piepklein tuiniertje, dat nauwelijks boven zijn kruiden uitstak, de aanwezigen met een zekere guitigheid die in zijn ogen en in zijn hele houding verborgen zat op te nemen.
De man, geknield, wierp water. De vrouw en de jongen knielden eveneens. Tillemsoger volgde hun voorbeeld. De eredienst droeg een simpel en weldadig voorkristelijk karakter.
‘Bescherm ons, zegen ons, Ranonkel’ zong de man zacht, ‘dek ons onder je ranken. Dat wij opschieten en groeien mogen in jou die groeit en bloeit in deze tuin die je Huis is. Houd ons wakker en levend, laat ons slapen en sterven, maak je kind sterk en geef het een Oog als de zon, een Hart als de waterbeken in de heimelijke bossen. Bescherm ons en doe ons gedijen, o Ranonkel’.
‘O Ranonkel’ zongen de vrouw, de jongen en ook Tillemsoger, die net als zij naar het mannetje keek, dat van top tot teen bevochtigd werd door de zegenende hand van de man die de regen nabootste welke nog steeds niet gekomen was.
De plechtigheid was afgelopen. Ze gingen terug naar de grot. ‘Je moet bij ons blijven’ zei de vrouw, ‘wij hebben hier alles. Je ziet dat we gelukkig zijn. We vinden je aardig’.
‘Ik wil hier graag blijven’ zei Tillemsoger, ‘ik vind jullie ook geschikt. En je moet een dokter hebben als je je kind krijgt’
De man in de baard legde Tillemsoger de hand op het hoofd. ‘Je bent ingewijd. Je hoort bij ons’ zei hij.
De kleine trommelslager sloeg van blijdschap zachte roffels op zijn trom.
Dit is dus het paradijs, dacht Tillemsoger met grote kalmte en overlopend van dankbaarheid dat hij dit mocht meemaken.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.