‘De duivel is in ons midden’ kwekte de pastoorsvogel, ‘ik hoor hem ritselen. Ik hoor zijn gebladerte, ik zie zijn vervloekte slangen zich kronkelen door dit heiligdom. Weerstaat hem, beminden! Weest niet lauw! Voor het allerheiligste bezoedeld en besmet wordt!’
Hij liet de kelk uit zijn klauwen vallen en waggelde de trappen van het altaar af. De koster ving de kelk behendig op. De geknielde menigte week opzij. De kamera’s fikseerden hoe knokige armen zich uitstrekten naar de zoom van de warrelende vellenmantel. Hoe vuisten dreigend de lucht in gingen.
Millicents mini-bandrecorder, die ieder woord dat gevallen was, die zelfs het orgastische gehijg van de tropenstrijder in het portaal had geregistreerd, werd haar uit de handen gerukt. De lampen flitsten aan en uit, aan en uit. Bliksemschichten in de schemerige ruimte. En in de verwarring brulde de kyklopische tropenstrijder dat iedereen stil moest zijn, dat hij voor de bezoekers instond. Hij had ze gefouilleerd. Het waren toeristen. Buitenlanders.
Het kabaal bedaarde hierna merkwaardig snel. De koster poogde de omgevallen pastoorsvogel overeind te trekken. Pas na herhaalde pogingen kreeg hij hem op de been. Hij had zich vastgefladderd in de over de grond kronkelende kabels die hem geheel blind van woede en afschuw maakten.
Terwijl de tropenstrijder op zijn gemak en demonstratief de kelk leegvrat en zijn vingers erbij aflikte, wikkelde de nijdig zijn houten wangen bolblazende koster de pastoorsvogel uit de knossel waarin hij zich verstrikt had. Het volk scheen zijn leidsman zo heilig te achten dat het geen vin durfde uitsteken hierbij.
‘Let maar niet op hem’ brulde de tropenstrijder goedgeluimd, in vechthouding op zijn verhoging poserend en zijn biceps tonend, ‘hij heeft es met een boompje overhoop gelegen en dat heeft hem de das omgedaan. Verder is ie heilig! Genadevader! Allee: genade!’
Het volk ratelde hem na.
De televisieploeg pakte zijn bullen bijeen en blies schielijk de aftocht. Tien tellen later sprong het helikopterinsekt de lucht in en wentelde weg. De kameramannen waren tevreden: hun materiaal was zonder meer magnifiek. Millicent stulpte een koptelefoon over haar hoofd en zette de in de verwarring vlug heroverde bandrecorder aan.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.