Papiermolens malen langzaam, maar zeker. De regering had zich iets herinnerd. Ze had ooit een regiment tropenstrijders onder kommando van een reeds tijdens zijn leven legendaire, uiterst lastige oude vechtjas naar een door een of ander chemisch ongeluk of een aardbeving getroffen stad gedirigeerd. Daarna had de regering niets meer vernomen, van de stand van zaken in de bewuste stad noch van de hulpverleningstroepen.
Ze vreesde, de tropenstrijders en hun bevelhebber kennende, het ergste, bezon zich op haar taak, die voor alles handhaving van orde en rust bleek in te houden, en stopte een stapeltje paperassen in de doofpot. Maar het als altijd alles omwroetende publiciteitswezen, dat veel meer invloed bezat op de publieke mening dan de regering goeddocht, waakte. In dit geval werden met kleine dreigementen enkele hoge ambtenaren aan het praten gebracht en vervolgens de mond gestopt met een prop bankbiljetten.
Terwijl veelgelezen dagbladen met grote koppen Totale Vernietiging van om zijn Kunstschatten Beroemde Oude Stad brachten, Duistere en Onopgehelderde Ramp, het stokpaard Buitenlandse Agressie van stal haalden en zelfs Atoom Proeven in Gebied van Kunststad aan de kaak stelden, en terwijl de regering zich in onbereikbare burchten van stilzwijgen verschanste, daalde een kanariegele televisiehelikopter af naar de grauwe chaotische steenmassa die opeens in het middelpunt van de belangstelling stond.
De wentelwiek bleef zoevend hangen boven de getande toren van de door generaties dichters en kunsthistorici opgeblazen zuiver gotieke kerkkolos. Twee kameramannen lieten alvast hun apparaten ritselen. Daarna zakte de metalen vogel loodrecht naar beneden en landde op het enorme plein tussen de katedraal en het niet minder befaamde stadhuis, nobel voortbrengsel van de hoogrenaissance.
Toen de piloot, naast zijn machine staande, met de handen in de zakken, nog kwasi-verbouwereerd langs het katedraalmassief naar boven keek, sjouwden de in shirts en spijkerbroeken geklede nieuwsjagers, onder leiding van de uit vele programma’s bekende Millicent Man, reeds kamera’s en statieven naar buiten. De kameramannen begonnen onmiddellijk enkele oriënterende opnames te maken van de katedraal, die er inderdaad uitzag alsof hij van top tot teen onder water gestaan had, dat hem met resten van wier en schelpen bekleed had en die zonder meer enkele fijne sfeervolle shotjes garandeerde. Ze keerden hun toestellen naar de verborgen zon en lieten ze over de steenhuid kijken.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.