Op een morgen deed hij een vreemde ontdekking, die hem twijfelen deed aan de kwaliteit van zijn kijkorgaan. Het bleek perfekt in orde. Hij zag, door de boslucht veel sterker en gezonder geworden dan tevoren, beter dan ooit toen hij zijn dagen doorbracht met passen en meten in zijn stoffige werkplaats, vol schavelingen en hopen houtmolm.
Er was iets met de steenhoop, die hij nog steeds zo noemde, ofschoon hij daar allang niet meer op leek. De witbepleisterde en geplamuurde heuvel had zijn basis in de loop van de nacht ettelijke meters verbreed. Een witte substantie waarin steen noch scherf van steen te bekennen viel, was naar alle kanten uitgevloeid en bedekte in een korst van een tiental centimeters dikte de grond die om de heuvel bezaaid was geweest met dunne rankuitlopers en kaktussen niet groter dan flinke wratten.
Pogend te geloven dat dit alleen het werk was van de angeliek zingende vogelkoren, vergewiste hij zich van de hardheidsgraad van het uitvloeisel. Het was taai, stopverf die pas, bij koud weer, in een vensterrichel is aangebracht, en het bleef in slijmerige draden aan zijn vingers kleven. Werd niet meer te pletten bolletjes toen hij zijn handen met elkaar wilde schoonwrijven. Nestelde zich in de nerven daarvan.
Die dag had hij geen zin om aan zijn balkversieringen te werken. Zijn hoofd was zwaar als in een naderende koortsaanval. Niettemin zweeg hij tegenover de pastoorsvogel, die op zijn gewone tijden met klonterende poten maar niets merkend, de heuvel opklom, zich liet beschijten en uit volle borst zijn predikatie afstak. De steile boomgroei, vol schaduwgaten om de steenhoop heen, was witbevuilder dan
ooit. Als berijpt. Wind bewoog de bladeren, die niet meer klepperden en zacht zwatelden maar tegen elkaar knirsten als stukken fijn schuurpapier.
Heel de nacht liet het knarsende krakende bos zijn speeksel-klodders hoorbaar op de steenhoop vallen, waarbinnen Scherpende ineengedoken de wacht hield.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.