‘Nog deze nacht’ zei Mabelis in de klinkende stilte, ‘nog deze nacht zal de aarde nat zijn van het bloed der gedode warme dieren en der mensen en van al de verschrikking die geschied is. Dan is het ochtend. De holle mond van de aarde is wijd geopend vannacht. In de diepte klimt iets, iets kleins en wits. Een korrel. Maar een korrel die leeft. Die naderkomt, klimmend.

Een hollende korrel die naar ons toestormt, die groter wordt dan wij. Die ons omspant. Ranonkel keert weer! Morgen als de laatste levende woudhaan kraait is het uur. Laten we
nu op passende wijze ons voorbereiden op hem die komt, die ge-
boren is in de aarde en ontloken in ons diepste donker-
ste binnen’. De discipelen prevelden hem de laatste
woorden na. Het gisten der bomen verstomde
zelfs, die nacht. De hele wereld werd stilte.
Daar binnen kon geboren worden.
Mabelis en de zijnen, beneden,
hun oorschelp aan de aar-
de, waakten. Waakten
tot ze erbij in
slaap vie-
len
.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.