De regering had zich iets herinnerd. Haar was wat gevraagd. Ze had wat beloofd. Ze groef bergen paperassen om en loste haar belofte tot hulpverlening in. De hulp bestond uit een heel regiment in vrachtwagens en jeeps geladen, volledig bepakte soldaten met kogelvrije helmen op, onder leiding van een oude stramme ontembare ijzervreter.
Het regiment vormde de keurbende van het leger. Het had in alle delen van de wereld opstanden helpen neerslaan of alleen neergeslagen en met sukses tegen over vrijheid wauwelende maar nog in geen eeuwen daarvoor geschikt te maken wilden gevochten. De laatste jaren liep het het regiment tegen. Terwijl het bezig geweest was een bloedige volkomen zege te bevechten in een of ander overzees archipelletje, meldde de regering de generaal telegrafisch dat zijn troepen zich van verdere aktie dienden te onthouden. Er was genoeg blank bloed gevloeid. De rest van de kwestie moest om de konferentietafel opgelost.
Woedend had dan de oude generaal, een week na dato, teruggetelegrafeerd dat hij dit als verraad aan hem persoonlijk en aan zijn mannen beschouwde. Intussen hadden zijn mannen uitgeroeid en platgebrand wat er nog uit te roeien en plat te branden viel.
Nadat door de ten hemel schreiende lafheid van de verwekelijkte regering alle koloniën waar het knekellegioen, zoals het genoemd werd, tientallen jaren was bezig geweest steeds grondiger orde op zaken te stellen en zich te oefenen in de totale oorlog, waren verlorengegaan, was het regiment gerepatriëerd en ten dele ontbonden. Hetgeen ervan overbleef, de kern, was ter vergroting van de beroepsmilitie daaraan toegevoegd maar er nooit in opgelost.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.