‘De Steenstraat, de straat waar het begint’ doceerde de heer Horlpyp piepend, ‘behoort tot de parochie van pastoor Vogel. Een van zijn parochianen is een zekere Ranonkel, die – dat is nagegaan – in de doopboeken hier noch elders voorkomt. Deze Ranonkel is een bejaarde man, sinds een half jaar ongeveer weduwnaar. Deze Ranonkel – een merkwaardige naam in verband met de woekergroei, die aan de ranonkelachtigen verwant schijnt – deze Ranonkel zet sedert de dood van zijn vrouw geen voet meer over de drempel van de kerk. Hij leeft geheel als een heiden. Als pastoor Vogel hem ernstig onderhoudt over
zijn ongodsdienstige levenswijze deelt Ranonkel de pastoor mee – let wel – zijn ziel aan de duivel verkocht te hebben en in ruil daarvoor uit het duivelsrijk een plant te hebben ontvangen waarmee hij de hele wereld te gronde kan richten. Deze Ranonkel, van wie ik totnogtoe geen spoor heb kunnen ontdekken, beschouwt zich zonder meer als een nieuwe inkarnatie van de Antikrist. Wanneer de pastoor bij hem op bezoek komt op een dag is Ranonkels huis reeds één wirwar van in kompleet donker alle ruimte vullende plantenstengels en stammen. Een timmerman, die ik helaas nog niet te pakken kon krijgen en die vermoedelijk tot de takbewoners is gaan behoren, schijnt gekonstateerd te hebben dat Ranonkel voornoemd gebeden richtte tot de plant!’
Hij pauzeerde. De zaal was opeens vol met honend geschraap van kelen en bitse opmerkingen. Scheldwoorden en proppen vlogen naar de kateder. Alle raadsleden behalve de religieuze kwamen overeind en verlieten met groot gestommel de zaal. De voorzitter probeerde tevergeefs de laatste woorden van de kalmgebleven en triomfantelijk om zich heen kijkende heer Horlpyp weg te hameren.
‘Mijn heren’ piepte hij schel, ‘ik ben katoliek. De katolieke teologie leert dat regelrechte manifestaties van de Boze in deze wereld mogelijk zijn! Volgens mij is dit er één van! Ik vrees het ergste. Pastoor, wilt u zo goed zijn om voor te gaan in gebed?’
De voorzitter hamerde ononderbroken terwijl de pastoorsvogel zijn snavel openklapte en monotoon hel en verdoemenis begon af te roepen. De voltallige religieuze fraktie lag murmelend op de knieën.
De heer Horlpyp, snuffelaar in oude archieven, liefhebber van magie en middeleeuwen, groot kenner van heksenprocessen en dergelijke, wiste heimelijk zijn bril af, voldaan.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.