Hen met een armzwaai dankend voor hun inlichtingen verwijderde Evarist zich,
op zijn gemak de inderdaad ongewoon forse boomstronken met hier en daar hoog
boven de grond uitstekende wortelklauwen bekijkend, het sappige lange gras en de
harde sterke heesterstruiken die alom welig tierden.
Hij vond de aardheuvel waaronder de resten van de Reuzin lagen zonder veel
moeite en strekte zich met een voldaan gevoel uit op de hoge zodenlaag die de heuvel
overtrokken had, onder een reusachtige en toch nog piepjong aandoende olm, in de
ritselende bladerdiepte waarvan een vogel steeds weer zijn heldere stemvork aansloeg.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.