De plant groeide, de plant groeide zonder ophouden. Evarist sliep, dronk van zijn
oprakende voorraad melk of bespoot de plant. Zijn hersens waren ontledigd van
gedachten. Er dreef geen beeld of herinnering van zijn verleden bestaan naar boven
in zijn van luchtblaasjes vervulde hoofd. Hij bestond alleen met zijn lichaam, dat
weinig eisen stelde, een gemakkelijk en inschikkelijk lichaam werd, een lichaam dat
tot rust begon te komen. De vroegere nerveuze trekkingen in zijn gezicht hielden op.
Beenkrampen die hem tevoren nogal eens gekweld hadden verdwenen. Zijn lichaam
werd soepeler en veerkrachtiger, had geen last meer van het ingeschapen knarsend
skelet, dat te vervagen leek, ontwikkelde een zekere honger naar tochten door
ongemeten kruidenkelders van bossen, en naar verloren lopen langs honderden
wandelwegen vol zon en stof. Hij verdronk die honger in melk en slaap.
Af en toe sprak hij zichzelf toe, wakend of in zijn slaap. Hij luisterde geen ogenblik
naar hetgeen hij dan te berde bracht. De eventuele zin der woorden, die wellicht in
geen enkele bekende taal thuishoorden, liet hem koud. Maar het deed hem genoegen
om het vertrouwde snorrende gebrom, waarmee hij voorheen dingen die nooit goed
uitdrukbaar waren geweest aan mensen had willen uitleggen, te horen, het gegons
van de luchttrillingen tegen zijn oneindig zacht gespannen trommelvlies. Hij liet zijn
tong, huig, stembanden en soms ook zijn lippen – meestal was hij te lui om die te
bewegen – hun gang gaan. Oefende geen enkele kontrole uit op het door hen
geformeerde.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.