Bij de deur staand keek hij vluchtig naar de plaats waar het kruis gehangen had,
dat hij om redenen van een overigens nevelige religiositeit en eerbied met rust gelaten
had. Er was weinig meer van te zien maar toch nog iets. Achter de kronkelende wilde
wandrekken van takken, daarmee zich vervlechtend, tekende zich een brede groter dan
voorheen lijkende kruisvorm af, een boom, groen, levend, door jonge schoten met groen
omwonden, als in een profetie, een heldere voorzegging van onophoudelijk ontbottend
en met het aloude heilsmysterie in een onverwachte geheime en gloednieuwe bond verenigd leven.
Aangedaan door een bijkans vroom gevoel stond Evarist naar het beeld te kijken,
dat niet langer een precieze rechtlijnige vorm had maar dat scheef en als uit twee
kruiselings over elkaar gelegde plantentakken gevormd was, toevallig, zonder
inmenging van mensenhanden, door de woeste groei die ontstaan was zelf.
Langzaam, instemmend, bootste Evarist het teken van het ruige bebladerde kruis
na over zijn borst en hoofd.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.