Toen hij, veel later alweer, zijn ogen opende en tot zichzelf kwam hadden de ranken
zijn lichaam geheel overklommen. Hij kon zijn benen bijna niet meer bewegen, zo
strak waren ze omwikkeld, zijn romp was half ingesponnen. Een onoverzichtelijke
ruwbladige ongemakkelijke deken van langwerpige pijlpuntvormige bladeren leek
losjes over hem heengeworpen. In het weefsel was niet de minste regelmaat te
bespeuren, hoe hij ook met ogen en vingers probeerde een begin te vinden teneinde
zich aan dit begin van een soort ongevaarlijke vriendelijke mummifikatie te
onttrekken.
Kriskras liepen de dradenbundels over hem heen, bewegend, kleine gewichtloze
dieren, hem zacht en met bijna onwaarneembare schokjes kriebelend achter zijn oor,
in zijn gehoorgang, in de holten van zijn handpalmen, in zijn nek, op alle bereikbare
en ook onbereikbare plaatsen, bij hun aanraking kleine onweerstaanbare grillige
lachkrampjes in hem wekkend. Pogend zich uit het hem zacht omarmende plantaardige
beddegoed los te werken, ontdekte hij dat de ranken reeds als slimme olijke diertjes
zijn mouwen binnengebiggeld waren en in de nauwe warme ruimte tussen zijn kleding
en zijn naakte huid zijn okselholten beslopen. Ze waren eveneens zijn broekspijpen
binnengeschuifeld en morrelden kietelend en ondeugend in zijn kruis. Een
lange levende draad scheen het bovenste knoopje van zijn overhemd losgewurmd te
hebben en had zich laten zakken langs zijn rug, die aandoend met huiverige gevoelens
van plezier. Met behendige voorzichtige vingers viste Evarist de rank uit zijn
boordopening en speelde er een beetje mee, liet hem zich omkrullen om zijn
vrijgemaakte pols, een beweging die de rank binnen de minuut herhaalde malen wist
te volbrengen, bijna op de manier van een dier als het ware aanvoelend of begrijpend
wat Evarists bedoeling was toen hij hem op zijn pols legde en hem behoedzaam met
de vingers van zijn andere hand eromheen bewoog.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.