terwijl de kunst opgedoekt wordt, vreemde talen verdwijnen, aan vijf van de zes grote tafels waaraan met z’n tienen gezeten kan worden er nu slechts één met een krant zit, een eigenaar van bitcoins deze tegen veiliger cash verruilt, loop je met een kop koffie – cappucino – naar een tafel, verkleurt het fruit.

“Als ze uit eten gaan, hebben ze zo’n mes in hun zak voor het vlees en het brood. Het maakt niet uit wat het kost, niemand kijkt raar op als je het zo doet. Het lemmet kan met één haal door de bekleding, zo scherp is het. Niet mooi, maar scherp. Alles dat onder blauw, zwart, geel, wit zit puilt uit. Schuim. We gaan, hier is niks meer.”

terwijl aan de tafels de aantallen veranderen, en zij in ongenade gevallen, lang niet gezien, er gespeculeerd is over de waarschijnlijke zwangerschap door een dictator veroorzaakt, zet je de kop koffie, de tas en nog een, op een van de tafels, zoekt in de geoptimaliseerde tijdschriftenkast jouw favoriete glossy, legt die naast de tassen, pakt de schootcomputer en gaat, het hoofd met de rechterhand ondersteunend het tijdschrift lezen, een meditatieve tekst beluisteren, onderbreekt het lezen om op de schootcomputer te zien wat daar gebeurt, zoekt een jongen van viereneenhalfjaar de aandacht van zijn vader, zijn kwetsbare asielzoekers geronseld en verkleurt het fruit.

“Daar”, en hij wijst in de richting van het steengruis dat neersneeuwt, “Daar kun je ze zometeen zien, op die hoek, die winkeltjes, als het regent zie je ze van hier beter.”

terwijl een ivoordelver de slagtand uithakt, van zijn ingesneeuwde positie is gered, van de losgeraakte ijsschots gehaald, heeft de jongen zijn vader overtuigd, loopt de grijs-blonde vrouw met een losgeraakt nietje tussen duim en wijsvinger richting prullenmand, blijven de tafels oneven bezet en duiken kleine jungles als herfstkrokussen op, legt zij het nietje terug in de krant, vindt van alle politieke partijen er één dat die anderen gericht zijn op de westerse mens en geld, verkleurt het fruit.

“Hij zou tot leven geroepen moeten worden, hij die alles kan, niet terwille van bomen, of alles dat ritselt, hij die verstand heeft van kraanleertjes.”

terwijl Andrej het T-Shirt met de tekst Nuchtere Fries aantrekt, dat spiegelbeeldig bewondert, op de stoep van Ulitsa Institutskaya fietst, heeft de voetbalsupporter het dertig kilo wegende boek opengeslagen op zijn schoot gezet om in die positie gefotografeerd te worden, kortademig door zittend werk, kunnen zijn knieën de kilo’s niet meer aan, staan op de salontafel ontkurkte bierflesjes, bakjes met pinda’s, wokkels, een halfleeg glas wijn, verkleurt het fruit.

“Er zijn akkers die tegen heuvels opklimmen, dieren die onherkenbare geluiden uitstoten, schrijvers zonder Nobelprijs, taal die ingewikkeld is, pooiers van het zelfde slag als hier, er bestaat moeite, er zijn auto’s, fietsen en karren getrokken door mensen en ander spul.”

terwijl je de shawl op het tot rust geborstelde donkere haar speldt, de uiteinden ervan losjes over de schouders slaat, zit ik wachtend tegenover de paskamer, afwisselend op mijn telefoon en naar jouw vanonder de gordijnen zichtbare voeten te kijken en hoop je dat de jurk goed afkleedt, verkleurt het fruit.

Op 16 maart vond in Perdu de 37ste editie plaats van Vers van het Mes. De komende tijd brengen we op ooteoote.nl van elk van de drie deelnemers enkele gedichten.