ik ben in een oksel beland waar ik tot volgende winter
mag blijven, zelfs nu gebleken is
dat ik uit punaises besta

ik baar een kind zonder hoofd
de mooi oud geworden man zegt dat het niet erg is
hij is zijn oorlellen kwijtgeraakt
kussen doen wij alleen per ongeluk

terwijl hij het gewicht van zijn gedachten onderzoekt
steekt hij mij zo weloverwogen mogelijk
een braambes toe, als kinderen
die grote mensen spelen

de aarde moeten we sparen, zegt hij
maar onszelf nooit

een man zonder benen likt achter mijn oor
ik trek hem als een deken over mijn borst
zijn hart gaat tekeer, ik begin te neuriën

er is een derde man die uit het raam kijkt
of het geluk hem daar misschien
staat op te wachten

wanneer wij tegenover elkaar zitten
speel ik een personage na
dat me dierbaarder is dan alle mensen

zo hebben zij mij het liefst

Foto Moya De Feyter
door Katja Louisa Stonewood