Recente Poëzierecensies – augustus 2017 (2)
- “Walcott gebruikt in Omeros alle culturen die St. Lucia hebben gepasseerd en zo zijn identiteit hebben gevormd, zonder slaafse eerbied voor de westerse cultuur of verheerlijking van een gereconstrueerde Afrikaanse cultuur. Hij is een dichter ‘afkomstig van de provinciale rand van de atlas, van de zoom van een rafelend rijk’ die niet op zoek is naar nieuwe monumenten om een kunstmatige postkoloniale beschaving op te tuigen. In plaats daarvan wendt hij zijn blik tot de natuur; hij probeert de tropische natuur zoals die zich aan hem voordoet zo getrouw en muzikaal mogelijk weer te geven. Dat doet hij in dit werk in drieregelige strofes (naar de terzines van Dante) en regels in hexameters met veelvuldig binnenrijm en onregelmatig eindrijm.” De Groene bespreekt met veel bewondering het grootse epos van Derek Walcott waarvan dit jaar een nieuwe vertaling verscheen van Han van der Vegt.
- “Het bevredigen van behoeftes naar de behoeftepiramide van Maslow verloopt niet vanzelfsprekend linear. Zo is het mogelijk in een gedicht van Marsman, dat wie probeert in een basisbehoefte te voorzien onderbroken wordt door het gedeelte van het ‘ik’ dat met zelfontplooiing en ethiek bezig is”. Meander bespreekt met grote betrokkenheid Man met hoed, waarin de gedichten uit de eerste twee bundels van Lieke Marsman zijn samengebracht en aangevuld met ouder en nieuwer werk, alsmede enkele vertalingen.
- “Het boek valt uiteen in drie afdelingen, waarin een traject vol zijpaden en omwegen van beklemming naar bevrijding wordt afgelegd. De gedichten variëren in lengte van één regel tot vier pagina’s, wat al laat zien dat de dichter zich niet graag vastpint op een vast stramien. De teksten stromen onvoorspelbaar voort, soms zonder witregels, soms juist in korte fragmenten, in de wijze waarop regels worden afgebroken lijkt weinig systeem te zitten, maar vrijwel steeds is er sprake van complete volzinnen.” De Reactor karakteriseert Vonkt in een interessante recensie. Ook Literair Nederland bespreekt de bundel van Marije Langelaar en oordeelt: “Het derde deel (…) overtuigt minder. De beklemming van de eerste twee afdelingen maakt plaatst voor een vaak geëxalteerde toon, inclusief uitroeptekens.”
- De Volkskrant bespreekt Alle gedichten, de “monumentale verzamelbundel” die onlangs verscheen van het dichtwerk van Hans Verhagen, die “de grootste verdwijnkunstenaar onder de dichters is.”
- “De gedichten bevatten een volledig platgeslagen en gelijkgeschakelde, autonome tekst. Zonder richtinggevend verdwijnpunt worden de zinnen voortgedreven door grammaticale logica die de lexicale betekenis ondergraaft. Met een overweldigend potentieel aan (on)vermogende woorden als resultaat. Maar net als onkruid onuitroeibaar is, bloeit op deze afvalberg van taalscherven als vanzelf betekenis op.” Literair Nederland bespreekt SIGINT van de Canadese dichter Ken Babstock met vertalingen van Jeske van der Velden.
- “Benali’s dagelijkse levenservaringen zijn uitgangspunt voor zijn toegankelijke gedichten. Deze gedichten zijn vitalistisch van aard, ze hebben een milde toon als ze kritisch zijn en gaan het bespotten van actuele situaties niet uit de weg. Zijn poëzie is aangenaam om te lezen, zij is toegankelijk en authentiek en bevat een persoonlijke diepgang. Nergens krijg ik het gevoel dat de dichter met mij als lezer een spelletje speelt. Benali neemt zijn lezers op speelse wijze serieus.” Zo besluit Meander een recensie over Wax Hollandais, de jongste bundel van Abdelkader Benali.
