op een ochtend word je gebeld en krijg je van de voeten
nauwelijks de tijd om nog laarzen aan te doen of hup
daar ga je al de deur uit en het sneeuwt daar en het vriest daar
zo hard dat je vingertoppen de klappen van de kou opvangen
je denkt aan Arno’s moeder dat ze iets hebben gevonden
de röntgenfoto was gevuld met rookpatronen
die na de knal van een vuurpijl de lucht doorboren je loopt
en denkt aan je ouders en je vrienden en de ouders van je vrienden
en hun vrienden dat er de laatste jaren steeds meer
ontglippen ook jij hebt een leeftijd bereikt
waarop je je steeds moeilijker neerlegt bij slaap
en nog walg je van de voeten hoe soepel ze over de aarde gaan
ze vonden iets bij Arno’s moeder toen je je vader omhelsde
voelde je hoe los zijn vel zat hoe zijn geest met de dag afnam
het waren de weken waarbij met ieder telefoontje de gladheid
toenam een ijsschots op het punt van kantelen je vaders ogen
leken op het laatst een donkere vijver er hingen bevroren vissen in
ze hebben iets gevonden in Arno’s moeder en je loopt door de kou
en ze hebben iets gevonden in Arno’s moeder ze vonden iets
in haar longen je loopt het bevroren meer op in het midden
blies de wind een zwart venster ijs is slechts handje drukken
tussen zuurstof en vloeistof ze vonden iets in haar longen je trekt
je kraag hoger op loopt de ijsplaat af loopt en loopt de lucht snijdt
in je borst en je denkt dat je recht hebt op dooi

___

Foto: Merlijn Doomernik

Ellen Deckwitz (1982) won in 2009 het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam. Voor haar debuutbundel De steen vreest mij ontving ze de C. Buddingh’-prijs. Deckwitz schrijft columns en artikelen voor NRC Next, NRC Handelsblad en De Morgen. Vorig jaar verscheen haar veelgeroemde poëziegids Olijven moet je leren lezen. Mede dankzij optredens in televisieprogramma’s als De Wereld Draait Door en De Slimste Mens is ze uitgegroeid tot een belangrijke ambassadeur van de Nederlandse poëzie.