Hoeveel wisselingen van de wacht nog, hoeveel transfiguraties.
Hoe weerlijk moet ik zijn voor een stukje respijt?
Hoeveel onvergankelijke zinnen, hoeveel kenteringen in mijn lijf,
om met jou in de schemering te mogen wegroesten?

Weet je, vuur verteert wat het camoufleert.
En hoeveel camouflageluchten kan de zon ons nog bieden?
Onze woorden, wandelende takken in de bloedrode stolp,
striduleren. Zo noemen ze dat, bij de Phasmidae.

Hoeveel grassen bruingetrokken door andere grassen,
hoeveel uitgemeste landschappen onder een verboden ster,
voor het dutje van jouw ziel gaat wassen in de mijne,
voor de vergetelheid zijn netelig loopje komt oefenen?

___

‘De Banksy van de Nederlandse letteren’, zo loofde critica Johanneke ter Steege Martijn Benders een poosje terug. Al sinds de begindagen van internet is Benders een alomtegenwoordige verschijning in de Nederlandse dichtwereld, een koningstrol voor de een, een begnadigd dichter voor de juiste ander. Bekend door zijn ludieke prijssabotages is hij de enige Nederlandse dichter met een oeuvre van prijssabotagevideos waarin de status quo op de hak wordt genomen. Benders schreef de bundels Karavanserai, Wat koop ik voor jouw donkerwilde machten, Willem, Wôld Wôld Wôld (de eerste dichtbundel die reageert op de lezer), Sauseschritt (met een bundel in een bundel), Lippenspook en de roman Fliermans Passage. ‘Het boek der Dode Uilen’ heet een kleine, intieme bloemlezing te zijn van zijn favoriete invloeden. Hij publiceerde in de Gids, Kluger Hans, Deus ex Machina, Balustrade, Brabant Literair, Vlak Itenairies, Samplecanon en Jackett. Momenteel werkt hij aan een nieuwe bundel die Nachtefteling gaat heten, met als gastdichteres Nene Giorgadze.