Warhoofd probeert die alle uit

1

Het eerste bracht je door met geboren worden. Door nooit geboren te
zijn.

Een leven dat je nu nog leeft hoewel het verdween.

 
2

Voor het tweede ontbrak het je aan substantie en aanzien, zoals heel
vaak liep het mis, ontliep je het, miste je het.

Adieu.

Voor wat zelfbeklag kreeg je niet eens de tijd.

 
3

Onbegonnen was het volgende. Het derde. Hybride, cryptisch,
scabreus.

Je hield stand, en hoe: je gedrevenheid was maniakaal.

Je bleef tot de laatste tik intact, compleet.

Ja, voor die ene keer leek je groots. Je wist beter: het was vertoon.

 
4

Er was zonder meer diepte en alleen diepte, en in die diepte bleek
bodem zoek. Je kon er niet onderuit. Je viel, je bleef maar vallen, een
leven waar maar geen einde aan leek te komen totdat het einde
naderde en je ten einde raad omkwam.

Dit was het: laconiek nummer vier.

 
5

Toen kwam er een leven dat op zich liet wachten. Het leven kwam,
het wachten hield niet op. In het oplossen van kruiswoordraadsels
blonk je uit. Ontelbaar melige keren trok je de hendel van
fruitautomaten over. Je ontstemde jezelf bij het nagelbijten. Vijf.

 
6

Zes. In zijn eenmaligheid was het kansloos, het verging zo snel, dat
niemand het kon overtuigen om te blijven duren, dat het in wezen
afwezig bleef, dat de tijd er enkel op een kier kon zijn, al kwam er in
de kiem geen lijden aan te pas.

Geen lijden! Dat was een zorg en het maakte je melancholiek.

 
7

Dan volgde een trager bestaan, maar vluchtig. Een efemeride die
je inderhaast las. Een bestaan dat je bijbleef omdat het voorbijging en je
het vergat. Het zevende moest dus een heiligenleven zijn.

 
8

Bij gebrek aan ontwerp en talent, bleef het achtste aanslepen, bleek
verveling niet te stelpen. Blowen hielp niet.

Het was alle dagen, alle dagen van hetzelfde.

Hoe raakt een beetje mens hier zonder krauwen en miauwen uit?

 
9

Nog voor het begon, was je er al helemaal op uitgekeken.

Het negende: vermaledijd verlangen liep uit en dat was het wat je
wou, wat je niet wou. Je hoopte om nooit te hoeven terugkeren. De
slaagkansen van je diepste wensen waren minimaal.

Maar zie, het overkwam je toch, je stelde geruststellend vast: het is
meer dan welletjes geweest, uit je as herrijs je dit keer niet.

___

Alain Delmotte (Kortrijk, 1957) redigeerde het poëzietijdschrift facture baroque (1996-2001). Hij was medewerker van de poëziewebsite Poëzierapport en redactielid van het tijdschrift Digther, dat nu enkel nog als weblog bestaat (http:// digther.blogspot.be/). Als dichter heeft hij zich op het prozagedicht toegelegd. Hij publiceerde sinds 2000 onder meer: Warhoofd (Poëziecentrum, Gent, 2002), Voorstander zijn (Uitgeverij De Contrabas, Utrecht, Leeuwarden, 2008), Uit de lucht gegrepen (Uitgeverij De Contrabas, Utrecht, Leeuwarden, 2013).
Komend weekend verschijnt zijn nieuwe bundel Warhoofds gekkenwerk.