De 35^ste editie van Vers van het Mes is gehouden op 8 oktober 2015 in het Poëziecentrum in Gent en op 9 oktober in Perdu in Amsterdam. Ooteoote brengt van alle drie de deelnemers enkele gedichten. Onderdeel van Vers van het Mes is ook een poëtica van de deelnemende dichters. Johan Reyniers heeft dit vormgegeven door middel van notities die hij tussen de gedichten door voorlas. Op Ooteoote staan die notities om de gedichten heen.

foto © Arian Ingels

Sinds 22 maart vorig jaar woon ik in Amsterdam. Veel Belgen vinden dat raar. Ze vinden Amsterdam best leuk, maar niet voor langer dan drie dagen. Voor mij is het echt a dream come true. Amsterdam is de stad waar ik al twintig jaar regelmatig kwam en waarvan ik altijd heb gedacht: hier zou ik wel willen wonen en werken. Het is bij uitstek de stad van het Nederlandstalige boek. Het is de stad van Bredero, Hooft en Vondel, enkele van mijn lievelingsdichters. Het is de stad die na de val van Antwerpen in 1585 een massale inwijking van vluchtelingen uit de Zuidelijke Nederlanden te verwerken kreeg. De vergelijking met de huidige vluchtelingenstroom is al gemaakt.
Ik zie mijzelf als een laatkomer uit 1585. Het volgende gedicht had niet kunnen worden geschreven als ik niet naar Amsterdam was verhuisd.

Kapster

Van integratie kun je pas echt spreken zodra je
in je nieuwe stad naar de kapper bent geweest.

Aan kapster Eva

(21 jaar, zwart rokje, wit bloesje,

een zwart hoedje op het hoofd, roodgeverfd haar,

grote diepe lichte ogen)

vertel ik over

Warren Beatty die in Shampoo van Hal Ashby

met een weelderige haardos een Beverly Hills

kapper speelt die het met vier verschillende

vrouwen doet

(zijn vriendin, de vrouw van

een mogelijke geldschieter, diens maîtresse,

en diens dochter)

en daar hoegenaamd niets

aan kan doen.

‘I’m doing their hair. And they

feel great and they smell great. That’s it. It

makes my day. I mean, makes me feel like

I’m gonna live forever.’

Op het einde van de film blijft hij alleen achter.

Het verhaal speelt op 4 en 5 november 1968, dat
zijn de vooravond en de dag van de verkiezing
van Richard Nixon tot 37ste president van
de Verenigde Staten.

Ik ben op dat moment goed

vier maanden oud. Een prestatie, want ik werd
één maand te vroeg geboren hetgeen
mijn grootmoeder (de moeder van mijn vader)
tegen mijn moeder deed zeggen:

‘Het is een

achtmaanderke, die blijven niet leven.’

Maar ik leef nog steeds, en je moest eens
weten, kapster Eva, hoe gráág ik leef!

Vers van het Mes is georganiseerd door deBuren, Poëziecentrum en Perdu, met steun van de TaalUnie.