Eind vorig jaar stelde Al Filreis een selectie samen van veertien Amerikaanse gedichten uit het lopende decennium. Ooteoote brengt deze gedichten in vertaling. Vandaag het gedicht The Summer I Fell in Love with the Young Pepi in the Backyard and How it Informed my Philosophy of Language van Cecilia Corrigan, vertaald door Erik Bindervoet en Robbert-Jan Henkes.

De zomer dat ik in de achtertuin verliefd werd op de jonge Pepi en hoe dat mijn taalfilosofie beïnvloedde

Is het niet verschrikkelijk zo eenzaam als ik ben?
Mijn Pepi Ik deed alsof ik je naam kende
Een trouw hart weet niet wie er mompelt,
Zie me voor je terwijl ik mompel.
Mijn beroerde spelling in m’n jeugd hangt samen met de hele
rest van mijn karakter.
Ik wil er van alles mee uithalen, nooit ben ik ooit een kantlijn geweest
als ik rook komt er geen rook uit
Als ik van taal hou, komt er geen wauw uit.
Sommige dingen zijn onzichtbaar.

Nietes.

Ik moet er geen reclame voor maken,

  ik kan niet beschrijven wat voor griezelige indruk de h in het Engelse

  woord ghost op me maakt.

en ik moet het niet belachelijk maken.

Als het woord wordt uitgesproken, klinkt het niet bijzonder

(schlekt)

  bijzonder, maar als ik het voor me uitgeschreven zie, is het altijd raak:

Ik denk dat ik een geest zie.

  O, sorry, mijn woordenboek viel uit.

Der hatte schon mit Pepi.

Soms zijn dingen, echt,

toentertijd, (en niet over deze boom of tafel)

en kan ik ze definiëren naar hun eh, gebruik, gebruikelijk, puntje van aandacht voor mezelf

Dit is een film, je hoeft er niet bang voor te zijn.
Dit is een film, kom dus naar het filmtheater.
Liefs, De H in

“Mist! [Rotzooi!] Verhouding
tot de joden. Verhouding met Pepi.
Liefde en trots. Hoed
afslaan. Breken met P.
Lijden op school.”

Hier worden we ten tonele gevoerd met onze geweren, en het donker en
niemand niemand niemand. O,
en als we spreken doen we het niet incorrect, het is precies het is 3 stokken,
helder en hoog voor een noot, splijtend.
In het lange gras van onze vaders moeten wij gaan liggen met ons gebruik.

Alsof zin een atmosferische aanpaling was, hé
negeer je mij?
Nee? O, je bent dood. Sinds augustus. 1914. Ze gaan altijd dood

Niet als in Foutmeldingen maar als in onttrokken aan oordeel, (schlekt)

Zijn kind-assistent brengt hem een steen.
Ik herken hem niet op deze foto maar hij stond dicht bij me in de buurt.
Zijn gelaatstrekken veranderen in ploppende tranen, en die van mij, ach,

Wat ik wilde bewijzen is dat ik niet in staat was te bewijzen wat ik wilde –
Tot morgen, verschil.
Tot ziens tederheid, het verschil lijkt al te miniem.
Alsof je zegt: niet geactualiseerd.
Zeker is het opvallend dat mensen niet eerder beseffen
dat het vroeg of laat hoe dan ook gaat regenen.

Muziek, geluid, Trouw met mij, getallen, of wees mijn kind.
Ze gaan altijd dood! Ben ik de   maken me belachelijk. Ik wilde dat ze
mij zouden toespreken
Om hem mijn tanden in het hoofdkwartier te tonen.
Toentertijd, toen ik begon te praten over de ‘wereld’,
en niet over deze boom. Formeel.

Ik hou niet van stil, ik hou van jullie denk ik, getallen!
Jullie zijn de mooisten.
Maar jullie zeggen me nooit hoe je heet. Jullie zeggen alleen van
“er is een geheim”

Jullie zeggen tegen me–  (schlekt)
zeggen

bewijs, of

zeggen  je was onze tuinman niet, schatje, je was
te jong!

Wat wilde ik nog meer? Wat wilde ik nog meer dan iets hogers in de ban
van mijn woorden houden. Wacht, maar

Ik vond je echt leuk. Maar, je ging dood. Ging dood. Ging dood.

Maar we vielen hier op een keer in slaap en werden wakker met onze mond open

dit is het verleden, voorzover ik mezelf beschouwde als Jood

s, Liefde en Trots op herhaling
Ik was buiten, en de tomaten en de rozen, wit,
en toen ging ’s ochtends het lied van

Grieze, griezelig.
Grieze, grieze. Grieze-lig.

 

(vertaling: Robbert-Jan Henkes & Erik Bindervoet)

 

The Summer I Fell in Love with the Young Pepi in the Backyard and How it Informed my Philosophy of Language

Isn’t it terrible how lonely I am?
My Pepi I pretended to know your name
A true heart doesn’t know who is murmuring,
Picture me murmuring.
My bad spelling in youth is connected with the whole
rest of my character.
I want to do everything to it, never have I ever been a margin
when I smoke no smoke comes out
When I love language, no whoa comes out.
Some things are invisible.

No, they’re not.

I must not make a case for it,

  I cannot describe what an eerie impression the h in the English

  word ghost makes on me.

and I must not make fun of it

When the word is spoken, it doesn’t sound particularly

(schlect)

  special; but if I see it written before me, the effect never fails:

I think I am seeing a spirit.

  Oh, I’m sorry, my lexicon fell out.

Der hatte schon mit Pepi.

Sometimes things are, really,

back then, (and not about this tree or table)

I can define them in terms of their uhm, use, usually, note to self

This is a movie do not fear it.
This is a movie so come to the movie theater.
Love, The H in

“Mist! [Rubbish!] Relation
to the Jews. Relation to Pepi.
Love and pride. Knocking
hat off. Break with P.
Suffering in class.”

Here we are in the theater with our guns, and the dark and no one no one no
one. Oh,and when we speak we don’t incorrectly,
it is exact it is three sticks, clear and high for a note, cracking.
In the long grass of our fathers we must lie down with our use.

As if sense were an atmosphere accompany, hey
are you ignoring me?
No? Oh, you died. In August. In 1914. They always die

Not as in Errors but as in outside of judgment, (schlect)

His child assistant brings him a stone.
I do not know him in this photograph but he stood near me.
His features change into popping tears, and my features, well,

What I meant to prove is that I was unable to prove
what I wanted to—
See you tomorrow, difference.
See you tenderness, the difference looks too slight.
It is like saying: non-actual.
It is surely remarkable that people don’t realize earlier
that sooner or later it’s going to rain anyhow.

Music, sound, Marry me, numbers, or be my child.
They always die! Am I the   they make fun of me.
I wanted them to address me
To show him my teeth in headquarters.
Back then, when I began talking about the ‘world’, and not about this tree.
Formally.

I don’t love quiet, I love you I think, numbers!
You are the beautiful ones.
But you never tell me your name. You only say like
“there is a secret”

You say to me—  (schlect)
say

proof, or

say  you weren’t our gardener, babe, you were
too young!

What else did I want?
What else did I want but to keep something higher
spellbound in my words. Wait, but

I really liked you. But, you died. You died. You died. You died.

But we fell asleep here one time and woke up our mouths were open

this is the past, to the extent I saw myself as Jew-

ish,Love and Pride revisited
I was outside, and the tomatoes and the roses, white,
and then in the morning the song went

Eerie, eerie. Eerie.
Eerie, eerie. Eerie-eerie.

 

(Published on ooteoote.nl by kind permission of the poet)

 

Dit gedicht komt uit Titanic, het boek van Cecilia Corrigan dat vorig jaar verscheen. Een eerdere versie van het gedicht werd gepubliceerd in CLOCK magazine.

Haar debuut Titanic wordt onder andere besproken op Publishers Weekly en de Chicago Review of Books.
Daarnaast verschenen enkele interviews met haar -veelal naar aanleiding van het verschijnen van haar boek- onder andere op Publik / Private en Trafficker Press.
In februari van dit jaar verscheen op BOMB Magazine een gesprek tussen Cecilia Corrigan en Felix Bernstein, met wie ze regelmatig optreedt.
Op Pennsound staat een pagina met audio- en video-opnames van Corrigan.

 

De volledige selectie van Al Filreis is beschikbaar als PDF.
Alle bijdragen die in deze serie op Ooteoote verschenen zijn, kunt u hier bekijken.