In de politiek tref je niet bijzonder veel dichters aan. Het was al heel bijzonder dat voorzitter van de Europese raad Herman Van Rompuy in zijn vrije tijd zo nu en dan een haiku schreef.

Maar kijk, Dirk van Bastelaere, een van de meest vooraanstaande dichters van Vlaanderen en een van de leiders van de postmoderne beweging die voor de Vlaamse poëzie zo belangrijk is, is onlangs een nieuwe carrière begonnen als woordvoerder voor de Vlaams-nationalistische partij NVA. Hij had zijn sympathie voor de NVA-standpunten wel eens laten blijken, maar deze stap kwam voor velen onverwachts. Zij zien de NVA als een beweging van de kleinburgers die Van Bastelaere altijd zo lijkt te verachten. Bovendien helpt de NVA op dit moment strenge bezuinigingen door te voeren in de kunstensector. Hij zette onlangs zijn standpunten uiteen in een interview met De Morgen.

Zijn vroegere bentgenoot Erik Spinoy, die naast Van Bastelaere het meest met het postmodernisme werd geassocieerd, kan diens ontwikkeling niet meer begrijpen. In een opiniestuk in diezelfde De Morgen legt hij uit wat hem het meeste stoort: de radicale scheidslijn die Van Bastelaere trekt tussen kunst en leven. ‘Poëzie,’ stelt Van Bastelaere, ‘laat zich niet opsluiten in een finale betekenis’, maar hij heeft buiten de poëzie geen moeite om die finale betekenis te dicteren. Volgens hemzelf is poëzie ‘de kunst van Versagung: het falen, het weigeren, het niet blind kunnen herhalen van wat je wordt voorgezegd, van de platitudes die in de publieke ruimte circuleren.’ Die weigering mag zich volgens Spinoy niet beperken tot de poëzie, maar heeft consequenties voor het hele leven.