*

Стоишь одна у входа в этот лес,
где каждый лист – потомок ожиданий,
и каждый шаг отчетлив, как последний.

Уже не вдох стоит перед тобой,
а ты на вдохе ищешь равновесье –
так дышат травы, облака и годы.

Лицо дождя, заплаканное в день,
когда он шел, теперь уж просветлело –
его глазами смотришь ты на ветви.

Ты входишь в куб, зеркальный изнутри,
где птичья ночь шуршит в его объеме
и прошлогодний снег щекочет губы.

Как смертный звук, пробившийся из тьмы,
еще незримо, но уже знакомо
слух отстраненный прячется в пылинке.

Не так ли сердце взвешивает стук?

*

Vrouw, eenzaam voor de ingang van het bos,
waar ieder blaadje uit verwachting voortkomt
en elke voetstap dreunt gelijk de laatste.

Je kijkt het inhaleren niet meer aan
maar zoekt erin naar evenwicht en houvast –
het ademen van grassen, wolken, jaren.

Zolang de regen viel was zijn gezicht
betraand, maar nu begint het op te klaren
en zie je ieder twijgje door zijn ogen.

Je loopt een box met spiegelwanden in,
daarbinnen ruist de vogelnacht en kietelt
de sneeuw van het voorbije jaar je lippen.

Een sterfgeluid, aan duisternis ontsnapt,
onzichtbaar nog, maar niettemin herkenbaar,
vervreemd gehoor, geborgen in een stofje.

Is dit niet hoe een hart zijn slagen weegt?

(vertaling: Nina Targan Mouravi)

___

Иван Жданов/ Ivan Zjdanov (*1948, Ust-Tulatinka, Altai Krai, Rusland) is een Russische dichter, journalist en fotograaf. Hij is sinds 1975 actief in het literaire leven in Moskou. In 1982 verschijnt zijn dichtersdebuut Портрет/ Portret, dat positief wordt onthaald en zijn roem vestigt. Hij is Andrei Bely laureaat (1988), ontvanger van de eerste prijs van de Russische Academie van hedendaagse literatuur (1997) en winnaar van de Arseny en Andrei Tarkovski prijs (2009).