Ry Nikonova, samen met haar echtgenoot Sergej Sigej een spilfiguur in de Russische neo-avant-garde, die een belangrijke rol speelde in de heropleving van de historische Russiche avant-garde, is overleden.

Ry Nikonova (geboren als Anna Tarsjis; in het Westen noemde ze zich Rea Nikonova) richtte in de jaren zestig samen met Sergej Sigej de samizdat-tijdschriften Nomer en Transponans op, waaraan undergroundkunstenaars uit het hele land meewerkten, onder wie Dmitri Prigov en Genrich Sapgir. De edities verschenen doorgaans in een oplage van niet meer dan 5 exemplaren, waren met de hand gemaakt en bevatten uniek materiaal.

Op 7 februari vond in Perdu een avond plaats rond de Russische avant-gardistische en visuele poëzie. Willem G. Weststeijn karakteriseerde het werk van Nikonova toen als volgt:

Een grondgedachte van haar is dat een woord in een gedicht heel goed vervangen kan worden door iets anders: een lijn, een kleur, een cijfer, een diagram, een muzieknoot. Het kan ook in stukken worden gebroken en over de hele bladzijde verspreid, of als zaoem worden ingevoerd. Soms spelen letters en woorden nog een rol in de compositie, maar soms ook niet of nauwelijks en zijn haar gedichten in feite visuele objecten.

Nikonova noemde haar poëzie zelf ook wel ‘gebarenpoëzie’ of ‘vectorpoëzie’ en lijkt door de jaren heen langzaam op te schuiven naar een meer conceptuele kunstbenadering, geïnteresseerd in de materialiteit van kunst, haar grensgebieden en in performance.

Architectonisch gedicht van Ry Nikonova

Op 28 maart verschijnt bij Leesmagazijn, in een co-editie met Stichting Perdu, het boek Nieuwe poëzie uit Rusland – Het gedicht als alternatieve ruimte. Daarin zijn ook visuele gedichten van Ry Nikonova opgenomen, waaronder het werk hiernaast, dat ergens tussen een ontwerp, een partituur en een visueel gedicht in lijkt te staan.