De aceton- en rubbergeuren van voorheen
hebben plaatsgemaakt voor springkussens,
kermisattracties, een survivalbaan, een klimtoren.

Trekt snel de aandacht. Warm. Komt op je af.
Nadrukkelijk aanwezig. Opwindend. Bloeddruk verhogend.

Performance night, watergevechten en nog heel veel meer.
Ik moest lachen en huilen tegelijk. En er is ook nog een
zeepkistenrace en voor contained play zijn er kleine
bruggetjes over smalle kanalen. Maar het belangrijkste:
de laborant verandert de cellen met behulp van aceton.

Eerst gaan rondhuppelen in een veel te warm kerstmanpak.
Dat was pijnlijk, maar ook heel waardig en mooi.
Ze boren een gat in je maag en graven dieper en dieper.
Er zijn heel veel borden, er staat lam in de oven.
De pijnflitsen kunnen worden opgewekt door koude,
reden waarom sommigen dat gedeelte van hun gezicht bedekken.

‘Grensverleggende talenten zijn jongeren en jong volwassenen met
een stoornis in het autistisch spectrum’, aldus Jacqueline van den Brink.
Het is niet altijd eenvoudig om daar het publiek warm voor te krijgen.

Er zijn heel veel mensen. Allemaal voor mij. En voor
elkaar, terwijl ik hier koud en nat in een afgelegen veld
stond, voor de Gouden Gurbe publieksprijs.

De zwarte kersen worden niet meer rijp. ‘Doe maar een stoornis
in het autistisch spectrum’, zei ik. Er stond van alles.

Jeroen van Rooij (1979) is schrijver. Hij debuteerde als prozaïst met De eerste hond in de ruimte (2010). In 2012 verscheen zijn tweede roman Het licht, dat op de longlist van de Gouden Boekenuil stond. Verder publiceerde hij verhalen, gedichten, essays en kritieken in onder meer de tijdschriften DW B, nY, Parmentier, en op hard//hoofd>en De Reactor. Van Rooij is lange tijd lid geweest van de Avondenredactie van Perdu en organiseert daar sinds 2012 schrijfworkshops. Het bovenstaande gedicht komt uit zijn onlangs verschenen debuutbundel Niemand had er enig idee van wat er aan de hand was (2014).