[…]

Soms, als we dronken zijn van taal en knaagdieren,
springen we uit de achterkant van boekenkasten
de modder in. Zo ook gisteren.

Maar ik viel en mijn mond nam een gulp.
Het was niet aarde alleen, ik proefde bloed,
paardenbloed, heel veel, en toen zag ik zijn benen, zijn hoeven,
zijn manen kleurloos in het slijk, en zijn verschrikte ogen –

Het was of ik die ruin gekend had.
Had ik beter voor hem moeten zorgen.

Als ik weer ben opgedroogd
lees ik nog een stukje. Maar de letters
ruiken de lijklucht en beginnen te bobbelen.
De drukinkt lost zich op.

Ben ik onvoorzichtig,
dan valt de taal als kwik van tussen bladen naar beneden.
De woorden vervoegen zich tussen de kasseien.

Ideeën, door inkt vervoerd,
keren terug naar hun wortels. Hun slaap.

[…]

Annemarie Estor (1973) publiceerde de zinnelijke dichtbundel Vuurdoorn me (2010, Herman de Coninckprijs voor het beste debuut 2011) en de lange nachtmerrie De oksels van de bok (2012, Herman de Coninckprijs voor de beste dichtbundel 2013). Onlangs verscheen Het boek Hauser, een beeldverhaal in samenwerking met Lies Van Gasse. Begin 2015 verschijnt haar nieuwe dichtbundel Dit is geen theater meer. Het werk van Annemarie verschijnt bij uitgeverij Wereldbibliotheek. Het bovenstaande gedicht, een selectie uit de gedichtencyclus ‘Trompettes de la mort’, is een voorpublicatie uit haar nieuwe dichtbundel.