‘Ik denk dat we gemaakt zijn voor iemand anders,’
zei de vrouw die tegenover mij kwam zitten en ik vroeg haar wat ze daarmee
bedoelde. Ze gaf geen antwoord
‘Voor wie bent u gemaakt?’ vroeg ik
‘Voor een man,’ zei ze, ‘en u?’

Ik ontmoette madame Bovary op een druilerige dag. Ze droeg zwarte kleren,
die me een zwaar gevoel gaven. Alles aan haar verschijning was tegenstrijdig:
haar zwarte kleren en haar witte huid
haar donkere blik en de lichtblauwe ogen
haar kleine lichaam en haar grote uitstraling
Ze was een vrouw waar je naar bleef kijken
Al haar bewegingen waren een aantal seconden trager dan bij de meeste mensen

‘Wie is die man voor wie u bent gemaakt?’ vroeg ik
‘Maar voor wie bent u dan gemaakt?’ vroeg madame Bovary nogmaals

‘Mijn ouders wilden zien hoe zij samen eruit zouden zien. Ze hebben dat twee
keer geprobeerd. Ik lijk in geen geval op mijn zus, die ook net zo goed mijn
vader en moeder in één is. Ik vind dat heel vreemd’
‘Ik ook,’ bekende Bovary. En ze vertelde:
‘Ik ben ook gemaakt voor iemand, die iemand wilde maken die op hem leek
Madame Bovary, c’est moi, heeft hij gezegd’

‘Vindt u dat u op hem lijkt?’ vroeg ik aan madame Bovary
‘Hij heeft een snor en is een man, ik ben een vrouw met borsten, in wat moet ik
op hem lijken?’
‘Zijn gedrag misschien?’
‘Ik hoef enkel over mijzelf te spreken en ik beschrijf hem,’ zei madame Bovary
‘Ik ben het juiste woord, le mot juste. Ik houd mijzelf in stand met de verlangens
van de ander die op mij wil lijken’
‘Vertel’

‘Wat ik heb is niet goed genoeg. Ik weet niet of dat wat ik heb in mijn leven niet
goed voor mij is, of dat ik geen genoegen neem met dat wat mij is gegeven. Of
dat het daadwerkelijk zo is dat het in de wereld waar ik op dat moment niet
aanwezig ben veel beter geschikt is om te leven voor mij
Ik denk dat laatste, eigenlijk. Ik hou mezelf in stand met mijn eigen verlangens,
ook’
Ze keek op de klok

‘Heeft u haast?’ vroeg ik, klaar om mijn verhaal te vertellen
‘Eigenlijk wel,’ zei ze, ‘ik heb een afspraak. Hij heeft zelfs zijn eigen personeel
heb ik gehoord’
‘Veel plezier,’ zei ik, maar ze was al weg

__

Annemieke Gerrist (*1980) is dichter en beeldend kunstenaar. Zij debuteerde met de dichtbundel Waar is een huis (De Bezige Bij, 2008). Recentelijk verscheen haar tweede bundel Het volume van een logé (De Bezige Bij, 2014), waaruit Gerrist op verzoek van Ooteoote een gedicht voor de Lage Landen-serie koos.