Ik kan niet slapen ijzig nachtlicht houdt mij wakker.
Als een boomblad wieg ik heen en weer
dit wiegen brengt geen rust.
In een reflex van vraatzucht schieten mijn poten naar voren
maar ik ben verzadigd, ik ben verlaten in dit oerbos
met zijn zonverbrande bomen –
dronken van vermoeidheid na alles wat ik heb vernietigd.
Het was als zwoegen op een eindeloze onverharde weg
in een verderfelijke hitte.
Her en der tussen de stammen en de struiken
brokken mens, gebarsten of gesmolten.
Men zegt dat het hier spookt men zegt
Wat niet beweegt moet wel bevroren zijn van angst.
Maar ik heb enkel lief
als in een heel oud sprookje.
Richt ik mij op dan bid ik, ik bid dan en zo bid ik
en ik bid dat iemand mijn gebed verhoort.
Sirenes zwellen aan voorbij de verte.
Ik zocht naar U maar vond geen tegenstand.

____

Alfred Schaffer (1973) doceert aan de universiteit van Stellenbosch in Zuid-Afrika. Hij publiceerde zes dichtbundels, waaronder Schuim (2006) en Kooi (2008). Hij won onder andere de Hugues C. Pernathprijs, de Ida Gerhardtprijs en de Jan Campertprijs. Tot drie keer toe werden zijn bundels genomineerd voor de VSB-Poëzieprijs. Onlangs verscheen zijn nieuwe bundel Mens Dier Ding (2014), waaruit hij voor de LL-serie bovenstaand gedicht koos.

Illustratie boekomslag: Arnaud Matagne – Quelqu’un, sans doute (2008)