Ik vrees dat Bad Boy eerder een symptoom van de momentane malaise is dan een visie er op. Dat komt, allereerst, omdat Benali niet kan schrijven. Ik bedoel dat heel letterlijk: een schrijver, of althans een literaire schrijver, kan in de taal zijn verbeelding aan de werkelijkheid opleggen. Maar Benali’s taal loopt op de werkelijkheid spaak, bijvoorbeeld in een zin als:

” Van hard trainen werd je ziek. Soms werd je zelfs ziek omdat je te weinig trainde.”

Of in:

“Zo snel ging het dat er geen tijd was voor de intelligente terughoudendheid die het kenmerk is van alle lafheid.”

Deze laatste zin doet me nog het meeste denken aan het soort proza dat je in posts onder internet- en blogartikelen aantreft: de inzet is het vangen van de waarheid in één talige klap, maar in het resultaat gaapt de machteloosheid je aan. En daarom is het lezen ervan niet zozeer pijnlijk, maar eerder beangstigend.

Gijsbert Pols over Bad boy van Abdelkader Benali.