Dit gebied komt schuw
schuw als een jongen die niet weet wat hij met zijn blozende
geslacht aan moet in dit landschap met het glanzende
wit dat er wat boven hangt.

Soms doemt een groepsdier op, een meer
een rots, steden opgestapeld, pleinen in de verte met mensen
heuvelig licht over de schaamheuvels rondom.
Maar dat alles heel stil, als onder water.

Ook ik zeg nauwelijks iets in deze contreien.
Ik kan gokken of ik hier achterblijf. Ik kan gokken wat mij
hier verlaat. Ik gok als een jongen die ons klaar vrijt
op het murmelende mos.

Zijn dit mijn vakantiefoto’s? Ik draag geen schuw
jongenszaad, geen witte luchten gezien
tot iemand zegt de beelden komen terug, eerst voorzichtig
maar algauw laaiend als een hemel in vlammen, dat zien wij vaak.

_____

Sasja Janssen (*1968) publiceerde twee romans, gevolgd door twee dichtbundels: De kamerling (2001), Teresa zegt (2005), Papaver (2007), Wie wij schuilen (2010). Medio maart 2014 verschijnt haar derde dichtbundel Ik trek mijn species aan bij Uitgeverij Querido. Bovenstaand gedicht is een voorpublicatie uit deze bundel.
Zie ook hoe met Sasja Janssen de Lage Landen-serie begon: LL1.