*

 

Zijn tenen zwellen in zijn voeten in

zijn benen in zijn liezen in zijn buik,

hoe moet het verder.

 

Er komen verdikkingen op

zijn oogleden, kleine,

korrelvormige.

 

Zijn adem hangt voor hem,

een veertje.

 

*

 

Zijn ene hand stopt zijn geld

in zijn andere hand.

 

Om te bewaren,

om niet te vergeven.

 

De duim van zijn ene hand wijst

opzij naar de andere, die

 

terugwijst.

 

*

 

Toch leeft hij nog en de hond

doet zijn behoefte in huis.

 

Wat je niet zegt beweegt niet.

Het kan hard zijn of zacht,

wat het wil.

 

Je kunt zeggen ‘hij tilt zijn poot op’

of  ‘kijk, de bank zit vol maden.’

 

Als je niets zegt heeft de hond

misschien nog een kans.

 

‘Als hij doodgaat hebben we niets

waarover je iets kunt zeggen.’

 

*

 

Duw die doorn maar eens uit

met woorden.

 

Giswerk, de woorden.

Laat me je zien,

geef me iets anders dan de vrolijke foto

van het eendje in een bel water,

 

leg de betekenis neer,

‘de palen, de kabels,’

knip alles aan stukken

die in een vuilniszak passen,

 

neem alles maar mee.

Dan nog is er niks te zeggen

over hoe dat dan is.

 

*

 

Er loopt een spoor in zijn lijf

van bed naar aanrecht naar tafel

naar badkamer en terug.

 

Hij weet niet met welke woorden

het zeil kan ingevuld zo

dat het nieuw wordt als hij het zegt.

 

Dat het glad wordt, beschrijfelijk,

dat het niet aan hem hangt,

 

‘dat het zo is als het is;

dat het niet meer kapot kan.’

 

*

 

Hij legt de dingen zo uit

dat ze een rode loper

uitrollen voor de woorden

 

maar het helpt niet,

het blijven de dingen.

 

Intussen begint de hond

erover te kotsen,

brokken, gras, slijm.

 

Ook als dat opdroogt:

geen woorden.

 

 

____

 

Eva Gerlach is een Nederlandse dichter en vertaler. Recent publiceerde zij bij Uitgeverij De Arbeiderspers een keuze uit dertig jaar poëzie, Het gedicht gebeurt nu. Gedichten 1979-2009 (2010) en de bundel Kluwen (2011). In 2000 ontving ze de hoogste literaire onderscheiding in Nederland, de P.C. Hooftprijs.