In Memoriam Martijn Teerlinck (1987 – 2013)
DOOR: Pim te Bokkel
Deze week dacht ik nog: hoe zou het met hem gaan, lang niets gehoord van die jongen. Ik wilde hem uitnodigen als Facebook-vriend, maar zijn achternaam schoot me niet één, twee, drie te binnen. Ik zag alleen de gestalte van die kalm redenerende jongen voor me. Kalm, wonderbaarlijk kalm, alsof hij gespeend was van de geldingsdrang die de meeste jongens van een jaar of twintig typeert. In de jaarfinale van de Festina Lente Poëzieslag in 2010 wist hij de jury tot tranen te roeren en, zo schreef ik later in mijn dagboek, “ontpopte hij zich als een hogepriester van al wat dit leven omhemelt.” Ziek en bleek en breekbaar stond hij op het podium, maar vol overtuigingskracht en één en al geloof was hij. Wanneer hij sprak voelde iedereen dat er iets op het spel stond. Voor een toegift moest hij die avond al zijn krachten bijeenrapen. Hij sprak over iets dat me deed denken aan een knotwilg… en er was een zin die steeds terugkeerde. “En eeuwwervels houden je rug bij elkaar…” dichtte hij. We spraken elkaar, kort en vurig, Martijn en ik, en in datzelfde jaar won hij het NK Poetry Slam. Nu hij overleden is, lees ik dat Martijn Teerlinck als The Child of Lov wereldfaam vergaarde met zijn muziek. Maar zijn wereldtournee annuleerde hij, omdat hij het studiogeluid naar eigen zeggen live niet perfect kon brengen. “Please remember that to me, this thing is about the music, not the person”, schreef hij toen op zijn Facebook-pagina. Ik kende hem niet, niet zo goed, maar zag genoeg om te beseffen dit een echte was – dat straalde er in al zijn doen en laten van af en dat is de indruk die hij achterlaat.
