.

nu de zon

lager staat is ze des

te heter en vrees ik ergens

dat – de jongste

van onze honden at zojuist een duif op.

kleine bruine veren over steen

verspreid. ik heb mezelf gisteren

uitgezwaaid. ik zal morgen

vroeg in de ochtend het land verlaten

op blote voeten.

de honden doen alsof ze slapen.

mijn hangmat is leeg. boven de kust

drijft rood en wit van vogels

door het groen. ik ruik naar hout

wat zurig wel. en verder is er stof

en natuurlijk het gevoel eindelijk

van hier te zijn: bij de cambio waren er

de kleine wisselvingers van een bruid zij

verrichtte handelingen en zei

nog net even iets liefs over pinnen

pin maar en kijk

zei ze staande op schelpzand bij de zee.

vanuit de verte woei een dreunende techno

beat aan. en ik zal zo dadelijk

worden aangesproken dan

zal blijken dat ik niet besta dat familie

voor mij in de plaats is gekomen in

kleren uit een heel andere tijd dan de onze

hun kleur en tongval overvallen me net als

de beat op de wind

die laat in de middag opstak toen

tegen de auto omgevallen lege dozen streelde

terwijl er laos in de zon ligt te drogen

op een betegelde tafel

___

Antoine de Kom (1956) — is kleinzoon van Anton, forensisch psychiater en dichter. Zijn recentste dichtbundel is Ritmisch zonder string (Querido, 2013). In 2012 publiceerde hij Het misdadige brein, een bundeling van miniaturen over beruchte verdachten die in Hollands Maandblad verschijnen. Bovenstaand gedicht is een selectie uit de dichtbundel Ritmisch zonder string, die gisteren is uitgekomen. Het gedicht werd op 16 juli 2011 in De Ware Tijd (DWT Literair) in Suriname voorgepubliceerd.

foto auteur ©2008 Leo Vroman, Fort Worth