Vertaallab 52 Lynn Melnick – Landscape with Blood and Boondocks
All the cats compass out at night to verify
my homelessness though you can’t
expect me to claw for food while most everyone else is sleeping.
I’ll just as soon not eat.
xxxxxxI don’t want anyone to keep me.
I’m a set of round, ridiculous things.
I talk claptrap in this lush
summer land of boondocks
(I thumb into somebody’s car into somebody’s car
into somebody’s car and then we see if we can prove
that every search for my body ends tragically.
xxxxxxIt was a lie about forming art from despair)
and you point out plume I don’t care about
xxxxxxover the rocks and ruffled around the blood I’ve lost.
I am thirteen before I know that ants can nest
in a log, fourteen before I know
xxxxxxthat the reproductives have wings.
Under stag lights I dance for my dinner.
And everywhere I wander the cats scratch my legs.
I can’t stay here. It’s over, it was always over,
there was never going to be a miracle
xxxxxxthat would keep me green.
___
Lynn Melnick is the author of If I Should Say I Have Hope (YesYes Books, 2012). Her poetry has appeared in BOMB, The Brooklyn Rail, Guernica, Gulf Coast, jubilat, The Paris Review, A Public Space, and is forthcoming in The New Republic . Her fiction has appeared in Opium and Forklift, Ohio, and she has written essays and book reviews for Boston Review, Coldfront, LA Review of Books, Poetry Daily, and VIDAweb, among others. She grew up in Los Angeles and currently lives in Brooklyn.
Met dank aan Joost Baars, die schreef over Lynn Melnick tijdens zijn verblijf in New York.
LANDSCHAP MET BLOED EN BRAAKLAND
Alle katten lopen ’s nachts rondjes om
mijn dakloosheid te bepalen maar jij kan niet
eisen dat ik naar eten graaf als iedereen al slaapt.
Ik eet dan nog liever niet.
______Ik wil niet dat iemand me houdt.
Ik zit vol ronde, onnozele dingen
en sla onzin uit in dit weeldering
zomerland dat braak ligt
(ik glip van iemands auto naar iemands auto
naar iemands auto en we zullen wel zien of ik kan aantonen
dat elk zoeken naar mijn lichaam tragisch afloopt.
______Het was een leugen om wanhoopskunst te maken)
en je toont me pluimen die me niet kunnen schelen
______op de rotsen, gerafeld rond mijn verloren bloed.
Ik word dertien voor ik weet dat mieren nesten bouwen
in een stronk, veertien voor ik weet
______dat wie zich voorplant vleugels heeft.
Onder bronstig licht dans ik mijn avondmaal bijeen.
En waar ik ook zwerf klauwen katten naar mijn benen.
Ik kan hier niet blijven. Het is gedaan, het was altijd al gedaan,
er was nooit een mirakel op komst
______dat me zou behouden als iets groens.
Landschap met Bloed en Wildernis
Alle katten trekken ‘s nachts rond om na te gaan
of ik dakloos ben maar jij kunt niet
verwachten dat ik naar voedsel klauw terwijl de meeste anderen slapen.
Ik eet net zo lief niet.
Ik wil niet dat iemand me houdt.
Ik ben een stel ronduit bespottelijke dingen.
Ik praat poep in dit weelderig
zomerland van een wildernis
(Ik lift mee in iemands auto in iemands auto
in iemands auto en dan zien we of we kunnen aantonen
dat elke zoektocht naar mijn lichaam tragisch eindigt.
Het was een leugen over kunst scheppen uit wanhoop)
en jij wijst pluimen aan die me koud laten
boven de rotsen en opgeschud rond het bloed dat ik verloor.
Ik ben dertien voor ik weet dat mieren nesten kunnen bouwen
in een houtblok, veertien voor ik weet
dat de vruchtbaren vleugels hebben.
Onder rode lampen dans ik voor mijn maaltijd.
En waar ik ook dwaal krabben de katten aan mijn benen.
Ik kan hier niet blijven. Het is voorbij, het was altijd al voorbij,
er zou nooit een wonder komen
dat me groen zou houden.
@Thomas: Ik vind ‘bronstig licht’ een mooie vondst!
[…] het Vertaallab van Ooteoote heb ik me gewaagd aan het gedicht Landscape with Blood and Boondocks van Lynn […]