Still uit de film 69, 2010

Miek Hoekzema (NL 1973) is dichter en kunstenaar. Haar onheilspellende wereldbeeld is verontrustend. In verschillende media toont de angst van een samenleving waaruit alle normen en waarde verdwenen lijken. Hoekzema ziet het als haar taak om frustraties om te vormen. Dat doet ze op schijnbaar kinderlijk eenvoudige wijze. Ze tovert met gemak een donkere schimmenwereld uit aluminiumfolie en fragmenten uit portretfoto’s. In haar films gunt ze de toeschouwers een blik in haar binnenwereld. Een wereld die gecorrumpeerd lijkt te zijn geraakt door de willekeur van de tijd. Om afstand te nemen en ordening aan te brengen gaat Hoekzema zowel letterlijk als figuurlijk te werk. Ze dwingt betekenis af en roept geesten op uit drukinkt en huishoudmaterialen. Veel van haar werk is beplakt met plakband waar het woord BREEKBAAR op staat. Dat doet ze om de alledaagsheid van het gebruikte materiaal te benadrukken. Zij werpt zich op als magiër in een tijd waarin magie vertrapt en verlaten lijkt. In veel van haar films, tekeningen en schilderijen is haar portret te zien. Dat is zij echter niet zelf. Zij speelt geen hoofdrol. Deze is weggelegd voor Illy Lips, wiens naam afkomstig is van een metalen blik. Dit is wat Hoekzema doet: de scherpe kanten belichten, de rafelranden van de moraal aftasten, de hardheid poëtiseren en de gevoelige kanten pijnigen. Het zijn geen lieve woorden die zij spreekt als ze haar gedichten voordraagt. Maar dat geeft niet. De helende kracht van haar werk geeft betekenis aan de pijn.

Video-installatie met foto, 2009

KLOPPEN

oma die
het nekvel
ertussen
ritst

een heet bad
kletst de stortkraan uit
met een plank
rood geschuurd

het bed een trampoline
lakens uitgevouwen karton
van geur stekende neuzen

krakende treden
de klopgeest
van zes uur
geeft de ochtend
een kopstoot
voor de stad
er lucht van krijgt

word wakker wekker ontwaak
want twijfel laat nooit lang op zich wachten
vertrouw op dichtslaande deuren
het ik een kort tik tik tik verknipt
stik niet maar delete de tijd
een ruitenwisser die zwaait

wie schrokt het welriekende galgenmaal?

wij zijn allemaal beesten mevrouw
alleen de getikten brachten hun offer
stinkende schepsels walgen

morgenochtend kloppen de onverschrokken harten
alweer niet