(Joost Baars struint de poëziepodia in New York City af. In Reading NYC doet hij verslag. Dit is deel 3.)

Toen ik nog bij Perdu werkte, en er buitenlandse dichters over de vloer kwamen, zeiden die bijna altijd dat er nergens een plek als Perdu te vinden was. Sindsdien ben ik op vakantie altijd op zoek naar een plek als Perdu. The Poetry Project in St. Mark’s Church, Manhattan, komt aardig in de buurt. “It’s not just an institution but an entire social sphere, where poets and their readers can mingle freely, listen to each other, and come away with new ideas.” zegt John Ashbery op de website, en dat zou ook over Perdu kunnen gaan.

Er vinden lezingen plaats, er wordt gepubliceerd en er is een geluidsarchief. En als je binnenkomt in de kerkzaal waar de lezingen worden gehouden, dan valt meteen de losse sfeer op, die uitnodigt om een praatje te maken. Tijdens de lezingen is het stil en heerst er een grote concentratie, die te maken heeft met de ruimte (een kerk) maar ook met de medewerkers (allemaal dichters). Mensen zijn hier gretig.

Ook zijn er overduidelijk vrijwilligers aan het werk. Een dame bij wie ik de bundel van Lauren Shufran koop – daarover later meer – vertelt me dat een Duitse vrouw die haar appartement onderhuurt haar een nieuwe airconditioning probeert af te troggelen. “Waarschijnlijk gaat ze morgen tegen me schreeuwen. Maar dat zal door de telefoon gaan, dus dan kan ik de hoorn ver van mijn oor af houden.”

Toch is het net geen Perdu. Er is geen poëzieboekhandel, bijvoorbeeld – al is dat in New York met al die fantastische boekwinkels ook niet echt nodig. En er is geen bar, toch wel een cruciaal onderdeel bij het minglen. Met die afwezigheid vervalt de mogelijkheid om uitgebreid en relaxed na te praten.

En dat is jammer, want er lezen twee goede tot geweldige dichters voor. De avond begint met de geweldige dichter. Ze heet Lauren Shufran, ze leest uit haar prijswinnende bundel Inter Arma. Die bevat even politieke als lyrische als precieze als filosofische als heldere poëzie. Jazeker. Trefzeker als het moet, lichtzinnig als het kan, maar altijd tot op de syllabe uitgekiend. Gender, homoseksualiteit, oorlog, media, mythologie, religie en classicisme zijn haar onderwerpen. En een eend die door een gat in zijn hok naar de wereld kijkt: ‘Thanks to this hole in my cage I have some awareness of what lies outside of my cage namely a bigger cage which some call a cage and some call a city which is covered in men who are figures of men and some who are images of them. Prior to my priviness to images like this I would not have known what an act of terrorism would constitute but thanks to having viewed them I can now identify the unequivocal association between terrorism and anal penetration. Don’t think ‘cause I’m a duck that I don’t comprehend your logic.”

Er komen veel vogels voor in Shufrans werk. Zo leest ze een geweldig gedicht dat ze schreef naar aanleiding van de zogeheten Chick-fil-A-kwestie. Chick-fil-A is een Amerikaanse fastfood keten die kipfilet serveert, en die miljoenen bleek te doneren aan anti-homo-actiegroepen. Uit protest besloten duizenden Amerikaanse homo’s te gaan zoenen in de restaurants van Chick-fil-A. Shufran: ‘So we’re looking for the word that means “the opposite of / Hunger strike,” and thinking all that cake that drips from chickens’ // Beaks will spell it. But you’ll anticipate the misinter- / Pretation that’s at stake when reading remnants gives your pol- / Itics its diction. (…)’ Het gedicht is zo ontzettend goed, ik zou het helemaal willen citeren.

Na een korte pauze is het de beurt aan Ross Gay. Zo strak, serieus, doorwrocht en beklemmend als Shufran soms is, zo licht, wild, vrolijk en ontwapenend is Gay. De dame die de dichters aankondigt, is duidelijk onder de indruk van hem: ze begint te stotteren als ze zegt dat Gay ‘zulke mooie, tedere poëzie over het neuken van vrouwen’ heeft geschreven. Als Gay een gedicht aankondigt met de vraag “Hebben jullie allemaal wel eens…”, en die vraag niet afmaakt, vult iemand uit het publiek hem aan: “… geneukt?” Hilariteit. Maar ook serieus mooie gedichten over pijpen en zelfs rimmen. En een schitterend lang gedicht over seks in de buitenlucht, waarbij mieren de minnaars verstoren en uiteindelijk zelfs in de liefdesdaad mee gaan doen. “Dat was mijn gedicht over mierenneuken”, zegt Gay na afloop. Bonus voor mij als enige Nederlander in de zaal: ik zie een begrip uit mijn taal voor mijn ogen opnieuw uitgevonden worden.

In de metro terug naar Williamsburg blader ik door Inter Arma van Lauren Shufran. Het is me duidelijk dat ik een meesterlijk debuut in handen heb.